Obraz rozciągnięty pomiędzy krwiożerczym naturalizmem, a fatamorganą. Ciekawa bohaterka i postacie drugoplanowe, jednak wszystko klei się jedynie dopóki unikamy stawiania pytań. Jeśli potraktować film jako metaforę, to nie było sensu silić się na naturalizm. Gdy spojrzeć pod kątem prawdopodobieństwa przedstawionej historii, to łeb boli już po dziesięciu minutach projekcji. Ucieczka po pustyni na deskorolce, przy użyciu zaledwie dwóch kończyn; wielokilometrowe beztroskie spacery w tę i we w tę pod prażącym słońcem; niby walka o przetrwanie, a tu wiecznie nawaleni imprezowicze pośrodku małego Las Vegas, gdzie dość prądu i na dyskotekowe iluminacje, i filtrację wody w basenie; żywności w Komforcie też najwyraźniej nie brakuje i nawet pokoik z kuchnią dla przybysza się znajdzie. W Pomoście żrą upolowanych, ale miejscowe samce bezproduktywnie pompują mięśnie, kiedy zaś baba lezie z dzieckiem na wysypisko, to po płyty (w tym czasie jej napakowany samiec przegląda pisemko z „króliczkami”). Z ciekawości próbowaliśmy z mężem „policzyć” pokonywane przez postacie dystanse. Oczywiście to pomysł od czapy, no ale po kilkudziesięciokilometrowym biegu treningowym czujemy się często kompletnie wypluci, ci tutaj bezproblemowo dają radę w skrajnym upale, i bez nogi, i po postrzale w pierś. Dziadek zapiernicza z wózkiem zakupowym, jakby kręcił na parkingu pod Tesco, zawsze po drodze wpada na rannych lub zabitych (zapewne kieruje się na kołujące ptaki - też jak po promocji w hipermarkecie). Z całości najlepsze sceny z Dziadkiem i rozmowa o zaletach systemu ściekowego. Lubię dużych facetów, ale jak dla mnie to romans survivalowy, dosłownie i w przenośni. Powinno dławić postapokaliptycznym smrodem, a jedynie mdli od nadmiaru Chanel No. 5. Fabuła ostro przekombinowana. „Droga” (2009) to był film o miłości na gruzach. Tutaj nawet gruz gra lepiej niż kulturysta. Szkoda, bo było z czego kręcić niezły bacik.