Gdyby tak opierać opinię o filmie jedynie na podstawie krótkiego opisu fabuły, można by dojść do wniosku, że to jakiś lekki, nudny film o próbie wydania starej panny.
Gorąco polecam jednak go obejrzeć do samego końca a okaże się, że to obraz zdecydowanie bardziej skomplikowany i traktujący o wielu ludzkich sprawach.
Porusza on kilka ważnych tematów społecznych i egzystencjalnych, niezależnie od tego w jakich czasach przyszło żyć jego postaciom i nam widzom.
Gł. bohaterowie, córka i ojciec zmagają się z lękiem przed nieznanym i z więzią jaka ich łączy a jaka zgodnie z wyznawanymi przez otoczenie zasadami powinna dawno już odejść na drugi plan.
Dwójka zaś bohaterów drugoplanowych jakoby stoi na przekór normom społecznym uznawanym w tamtych czasach w Japonii albo to będąc w drugim już związku małżeńskim albo będąc po rozwodzie i wychowując samotnie dziecko.
Po środku mamy zagubioną Noriko która w nieskończoność odkłada decyzję o swoim dalszym życiu, swej przyszłości, twierdząc jakoby obecna stagnacja była jakimkolwiek świadomym wyborem i działaniem.
Z biegiem czasu obserwujemy nieuchronną przemianę Noriko i jej pojmowania zagadnienia szczęścia. Beztroska wesoła dziewczyna o rozbrajającym uśmiechu przeistacza się w kobietę która nie boi się już walczyć o siebie i o swoje szczęście ale czy aby na pewno? A może właśnie jest na odwrót?

W filmie mamy bdb grę aktorską, żywe i autentyczne dialogi, parę zabawnych momentów i jeszcze więcej ważnych i poruszających wypowiadanych kwestii, jak choćby rozmowa ojca Noriko ze swoim przyjacielem gdy oboje stwierdzaja, że gdy córka jeszcze nie ma męża to się człowiek o nią martwi a gdy się wydaje ją za mąż nie jest lepiej, albo wspaniała scena rozmowy Noriko z ojcem na temat szczęścia w małżeństwie i pouczeń jakie w tym temacie daje jej doświadczony mężczyzna.
Polecam.