Ale czy miłość musi być hałaśliwa, tak, żeby wszyscy słyszeli, że kochamy? Czy jest ona w słowach wyczytanych, wyuczonych na pamięć, często pustych mówionych mechanicznie. Słowa, którymi żongluje się jak cyrkowymi piłeczkami. Im więcej tych piłeczek, tym większy zachwyt publiki.
Ta historia z minimum słów i dialogów opowiada o ogromnej miłości. Miłości, której nie opiszą słowa. Mnie bardzo wzruszyła delikatnością, czułością, zagubieniem Chevala w tym uczuciu, które tak bardzo chciał okazać, ale nie potrafił jak inni. Miał świadomość, swojej inności, którą traktował jak ułomność. Był inny, ale nie znaczy, że gorszy. Był wyjątkowy. I ta wyjątkowość dostrzegła Filomena. Myślę, że właśnie za ta inność go pokochała.
A Cheval? Introwertyczny, wycofany, nieprzystosowany do życia w społeczeństwie, ale z ogromna wyobraźnią, kochający i pragnący ta miłość okazać. I znalazł na to sposób. Pałac był wyrazem jego miłości. Komentarzem uczucia do córki i żony. Musiał być duży i ozdobny, bo skromny Cheval, „prosto” kochający, tak sobie wyobrażał wg arabskich baśni, miłość niezwykłą, która czuł.
Niezwykła to historia. Jak pisałam na początku, cicha, ale posiadająca tak ogromny ładunek emocjonalnym, że ja oglądałam ze ściśniętym wzruszeniem gardłem. Bardzo sprawnie z wielkim zrozumieniem opisująca miłość, ból i cierpienie.
Piękne zdjęcia i korelująca z dramatem ścieżka dżwiękowa, która ten dramat jeszcze wzmacniała i pozwalała całkowicie się w nim zanurzyć
Bardzo do mnie trafiają takie postacie jak Cheval. Introwertyczne, prawie mizantropijne. Za to jak już kochają, to całym sobą
Polecam