Moje pierwsze spotkanie z twórczością jednego z najważniejszych (podobno) reżyserów w historii kinematografii. „Pancernik Potiomkin” Pana Siergieja Eisensteina to dzieło, które spokojnie można nazwać ponadczasowym. Pomimo tego, że nie do końca wiernie trzyma się ideą i poglądom, gdyż jest to zwykła propaganda i komunistyczne poganianie trzeba przyznać, że „Pancernik Potiomkin” jest filmem dobrym. Jak na obraz sprzed ponad 80 lat technicznie wygląda genialnie. Jako, że jest to film niemy montaż, zdjęcia i muzykę trzeba traktować tutaj jako najważniejszy środek ekspresji. Osoby, które nie oglądały jeszcze obrazu Eisensteina nie muszą się na szczęście obawiać. Obraz ten potrafi wyrazić i wywołać więcej emocji niż nie jeden współczesny melodramat. Może nie kultowe, ale z pewnością słynne sceny z „Pancernika…” były, są i myślę, że nadal będą inspiracją dla współczesnych twórców, z tego młodszego jak i starszego pokolenia. Mam na myśli przede wszystkim dwa momenty. Pierwszy z nich to sekwencja na odeskich schodach, gdzie odbywa się masakra ludności przez rytmicznie maszerującą kompanię żołnierzy carskich oraz zjeżdżający w dół schodów wózek z dzieckiem (wiem już skąd Brian de Palma wziął ten pomysł do „Nietykalnych”). Druga scena, która utkwiła mi w pamięci to scena finałowa, gdzie Potiomkin napotyka eskadrę okrętów rządowych, której zadaniem jest stłumienie buntu. Widz wyczekuje z napięciem na to czy padną strzały, do samego końca nie można być pewnym jak potoczą się losy załogi pancernika. Za to wszystko odpowiedzialny jest nadworny operator Eisensteina - Eduard Tisse. „Pancernik Potiomkin” to z pewnością zalążek wielkiego światowego kina. Warto zobaczyć nie tylko dlatego, że jest to dzieło historyczne dla kinematografii, ale także dla wybitnych zdjęć Tisse.