Ciekawy. Mnie się podobał, jednak daleko mu do powieści Hellera. Nie ma aż takiego synkretyzmu w kwestii komedii i tragedii. W powieści trudno rozgraniczyć szczery śmiech od prawdziwego przerażenia i ciągłego poczucia absurdu . Obraz streszcza poprawnie książkę i stara się zrobić to dobrze. Udaje mu się na tyle na ile jest to możliwe. Jednak jest dużo bardziej stonowany aniżeli powieść. A jak opowiadać o tak krańcowym absurdzie bez krańcowego szaleństwa, gdzie tak nagle komuś urywa głowę i po chwili dopiero dociera dramatyzm tego do czytającego? A często nie ma na to nawet czasu, bo następuje sytuacja, kiedy trudno powstrzymać śmiech. Cenię Nicholsa i jemu można zaufać, jednak zamiast kolejny raz sięgać po niego, proponuje ponownie przeczytać powieść. Ona bowiem zaskakuje po kolejnej lekturze, film może to tylko raz uczynić.