I nic poza tym.
Niby miał być ciepły, pogodny film na jesienne wieczory, ale wyszło jakoś miałko, nudno i baj(ecz)kowo.
Historia tytułowej pani Harris jest słabą bajeczką o tym, jak się to "sprzątaczce" wszystko układa. Jeszcze początek zapowiada się ciekawie, ale potem jest już tylko gorzej. Każdy problem, każda przeszkoda w dążeniu do marzenia zostaje rozwiązana. Przez innych! Serio?!
Mam wrażenie, że reżyser lub scenarzysta zamarzyli sobie taką "Amelię" w wydaniu starszej, uroczej pani, ale niestety, niewiele z tego wyszło. Piękni aktorzy i oryginalne wnętrza to nie wszystko. Zabrakło jakiejś ikry, polotu, chociażby w samych dialogach. Zabrakło przede wszystkim pomysłu na dobry scenariusz. Poza tym ciągle ten Dior, Dior i Dior. Oglądając film mam wrażenie, że jest to jedna, wielka reklama Diora.
Kiedyś oglądałam PÓŁGODZINNĄ reklamę (!) domu mody Hermes, a właściwie proces produkcji jego słynnych waliz kabinowych. To była jedyna reklama, którą obejrzałam z zainteresowaniem, gdzie cały proces produkcji był pokazany z pietyzmem i dokładnością. Wiedziałam, że to reklama, bo było napisane, że to jest reklama. Mogłam ją pominąć, wyłączyć, ale nie zrobiłam tego, bo film był tak ciekawy i obejrzałam go z zainteresowaniem, chociaż nigdy nie będę mogła sobie pozwolić na to, by kupić choć apaszkę tej marki. Natomiast film o marce Dior jest patetyczny, nudny, a scenariusz tak przesłodzony, że aż mdły.