Ten film stoi na jednym z czołowych miejsc na mojej dłuuugiej półce z filami wojennymi. Nie zamierzam rozwodzić się nad jego treścią ani nad prawdziwością faktów, ani nie chće analizować akcji czy gry aktorów (Jurek C. Scott rewelacyjny - chyba rola życiowa, w innych filmach wypada o wiele bladziej). Chcę skupic się na małym fragmencie z tego obrazu. Jest w tym filmie scena, kiedy to Patton, po zwycięstwie w Afryce (jeszcze w trakcie walk), jeździ sobie po obecnej Tunezji i trafia, jak mu się wydaje, na ruiny Kartaginy lub pod Zamę, tego reżyser nie wyjaśnia. Jednak o ile miejsce, w sensie które z nich, jest nie istotne, wazne są rozważania Pattona - o tym, że jest wojownikiem i że był na każdym polu bitwy, że czuje to, co działo się tu wiele lat temu, słyszy tumult walki, czuje krew.
Kiedy spojrzałem na tę kwestię jego oczami, zdałem sobie sprawę, iż jeżdząc po Europie wiele traciłem nie zwiedzając wielu miejsc pod tym kątem. Po pewnym czasie otworzyłem biuro podrózy Indywidualna Turystyka Historyczna. Co roku jeżdzę do Anrhem, pod Verdun, do Normandii i kiedy wchodzę na most Jogna Frosta, zaczynam rozumieć co miał na myśli bohater filmu. To, co się tam działo, przelewana krew, jakiś niesamowity wysiłek, duch, atmosfera, wciąż sam w tych miejscach obecne. trzeba tylko umieć to coś wyczuć....