Film w doskonały sposób ukazuje puste życie współczesnego, bogatego Zachodu. Główny bohater, pozbawiony głębszych emocji i wykonujący zawód polegający na zawodowym kłamstwie, staje się symbolem tego zepsutego świata. Obok niego widzimy rzeczywistość, w której wszystko kręci się wokół pieniędzy, markowych ubrań, luksusowych samochodów i nowoczesnych wnętrz. Liczy się jedynie atrakcyjny obrazek w którym oczywiście musi być też „słodki piesek”, który może uśmierzy tą dojmującą pustkę ale jakże pasuje do wizerunku życia jakże na pokaz. Taki pokaz jak prezentuje tytułowy paw zwyczajny.

Mamy w filmie wspaniale pokazane nowoczesne i smutne życie pozbawione Boga i jakichkolwiek wyższych wartości. Jedyne emocje, które mają znaczenie, sprowadzają się do desperackiej potrzeby bycia w związku, byle tylko z kimś się przespać i może coś więcej poczuć. Absurdy współczesnej sztuki nowoczesnej przedstawiane są jako wybitne performanse, które wywołują zachwyt. Pięknie te sceny podkreślają pustkę tej ciemnej masy uważającej się za klasę wyższą.

Gratuluje wszystkim krytykom piejącym z zachwytu jaka to wspaniała satyra dzisiejszego świata. Absolutnie nie zgadzam się z wami bo wielkie nic też drodzy Państwo wyniesiecie z tego dzieła. Nie ma żadnego morału, nie ma żadnej nadziei, a wielkie nic jest dalej oklaskiwane...