(...) Kane Hodder świetnie odnajduje się w roli gnijącego, dwumetrowego zwyrola − nic dziwnego, że nazwano go najważniejszym z Jasonów. Hodder to nieustraszony, świetnie wyszkolony kaskader (widzimy go, jak przez czterdzieści sekund płonie żywym ogniem); jego aparycja jest wręcz uderzająca. Drobiazgowa charakteryzacja pokazuje, że w ciągu dekady skatowano Jasona straszliwie: spod poszarpanego kostiumu wystaje mu pogruchotany kręgosłup, maska hokejowa zakrywa obdartą z mięśni szczękę. Ekspresji z pewnością pozazdrościli Hodderowi zarówno Richard Brooker czy C. J. Graham, jak i grający w „Nowej krwi” „nastoletni” aktorzy. Wśród bohaterów drugoplanowych najwięcej uwagi skupiają na sobie waleczny Nick w wydaniu Kevina Spirtasa oraz Melissa (Susan Jennifer Sullivan) − podła sucz, która ma obłędne wyczucie stylu i z obłędną, socjopatyczną wręcz przyjemnością burzy w innych przekonanie o własnej wartości.

Nie jest to najstraszniejszy z „Piątków, trzynastego”, choć nadal znalazło się w nim miejsce dla kilku soczyście upiornych scen. W jednej − po latach mającej zainspirować remake „Teksańskiej masakry piłą mechaniczną” − Diana Barrows kryje się przed Voorheesem w ciekawie zaaranżowanej stodole-pułapce. Dziewczyna niemal czuje na sobie oddech mordercy, ale on jej nie widzi. Kolejna scena jest zaskakująco subtelna: upojony narkotykami David (Jon Renfield) wkracza do spowitej mrokiem kuchni, a w tle objawia się zakamuflowany Jason. Nie widzimy go od razu, bo jego ciało, choć monstrualne, pozostaje w bezruchu. Bezwzględna cisza i umiejętna zabawa przestrzenią kadru sprawiają, że sekwencja wywołuje uczucia niepokoju oraz zdumienia. Dwadzieścia lat później podobny motyw zagościł w „Nieznajomych” Bryana Bertino. (...)

Pełna recenzja: #hisnameisdeath