Czekałam na ten film, z ogromnym pokładem ciekawości, które boleśnie malało wprost proporcjonalnie to upływających minut.

Jak każdy z nas i ja miałam swoją bajkę best of z dzieciństwa, którą zawsze stawiałam na piedestale przed innymi. A więc sumienie pozwala mi ją skomentować.
Różni ludzie brali w swe ręce ten klasyk i z większym lub mniejszym skutkiem im się to udawało.

Po seansie owego filmu, poczułam się jakby moje małoletnie alter ego powoli zostawało obdzierane z dawnych magicznych emocji, a obecne stawało się stare – bo nie poczuło niczego.
Choć jako dziecko miałam romantyczną duszę, to rzecz jasna i ja lubiłam tych blond nieskazitelnych książąt, którzy robili i mówili co trzeba, bym wznosiła swe malutkie rączki do ust, tłumiąc ohy i ahy. Jednak to na pięknej i besti, czy mulan serduszko dziwnie się ściskało, choć owe charaktery uchodziły za ich przeciwieństwa, tak... wtedy odkryłam, że bestia to mój pierwszy bad boy.
Już jako dziewczynka czułam niezwykły realizm tej historii, realizm, którego nie dostrzegłam w filmie - wiem, że brzmi to jak patos. Ale:
Cyniczny książę w bajce - napalony chojrak w filmie.
Nerwowa mroczna bestia z ciepłym błyskiem w oku, ulegająca delikatnej pannie z charakterem – bestia na fochu wymuszająca deklarację od blond niewiasty co do zakochania dwóch chwil potrzebuje.
Pełne humoru, przepychanki na słowa i osobowości – w filmie „ale jestem zły, a tu masz nową kiecę fajna”? Ona „nie lubię Cię idź stąd ale kieca fajna dzięki.”
Uprzedmiotowiona służba, ich przyjaciele i osobiści mediatorzy – psy, które były psami.
Walka, poświęcenie, uczucie, miłość przemiana – jedno czy dwa raaaarrrr besti, bang bang, kąpiel w basenie, buzi buzi, transformacja .

Piękne efekty, malownicze scenerie, stroje, cieszą oko przez pewien czas. Ale to wszystko już dobrze znamy, dorastaliśmy razem z kinem i jego bajerami, efekty specjalne już nie robią takiego wrażenia jak kiedyś. Dlatego czy warto jedynie na tym oprzeć film, zapominając o całej reszcie?
Christophe Gans zapewne powie, że warto.

Tak więc NIE dla filmu, inaczej Pan Gans ponownie zacznie mnie skłaniać do przemyśleń o mych przemijających latach ( bo skoro nic mnie nie wzrusza to musiałam się zestarzeć) , o mej wypranej przez dorosłość wyobraźni, bo dla mnie ten film to za mało. Powrócę do bajki by zachować tamtą znaną mi dziecięcą magię, wspomnienia.