W swych późnych filmach, zwłaszcza realizowanych we Francji, Luis Buñuel – pamiętny twórca "Psa andaluzyjskiego" i "Złotego wieku" – chętnie powracał do surrealistycznej estetyki i głoszonych przez surrealistów idei. W "Piękność dnia" sięgał więc po swobodę fantazjowania, grę wyobraźnią, fascynację perwersją i do całej skarbnicy podświadomości. Pojawiają się w niej obszary bliskie dawnym inspiracjom teorią Freuda i tekstami de Sade'a.

Bohaterką filmu jest młoda i piękna Sèverine (Catherine Deneuve,która znudzona konwencjonalnym związkiem małżeńskim i obarczona złymi wspomnieniami z dzieciństwa, przeżywa masochistyczne wizje i sny. Zaintrygowana opowieściami o domach schadzek, odwiedza jeden z nich, by wkrótce staś się jego pensjonariuszką i atrakcją dla klientów. Sèverine styka się z osobami przejawiającymi różnorodne perwersje erotyczne i uczestniczy w wyszukanych seansach seksualnych...

Cały film rozgrywa się na pograniczu rzeczywistości i imaginacji. Za realnością przemawiają – celny obraz mieszczańskiego środowiska i autentyzm realiów; za grą wyobraźni – nie tylko sytuacje jawnie wyobrażone, ale i te, które idą za obsesjami bohaterki lub nawet niosą rozwiązanie alternatywne.

Konstrukcja utworu pozwala na dwie różne interpretacje obecności obszarów onirycznych. Zwykle w opisach traktowano historię Sèverine jako realistyczną, a jedynie jej oczywiste fantazmaty i koszmarne wspomnienia za eksterioryzację wewnętrznych przeżyć. Jednak pamiętajmy o przewrotności i skłonności do prowokacji Buñuela. Wygląda bowiem na to, że on ów realizm nam jedynie sugeruje, że całe burdelowe perypetie są jedynie długą i "piętrową" fantasmagorią spragnionej perwersji mieszczki. Opowieść bowiem ujęta jest w specyficzne ramy przy pomocy precyzyjnego i trudnego do zauważenia montażu. Oto na początku jadący do domu z bohaterami powóz (jego dawny szyk sugeruje otwartość na wyobraźnię), po przejściu montażowym na gałęziach drzew, widzimy już inaczej – na wprost – i wówczas zaczyna się właściwa opowieść. Na końcu obserwujemy pusty powóz odjeżdżający w kierunku przeciwnym niż na samym początku. Obu scenom towarzyszą łączące je te same dzwoneczki.

Film oparty jest na kilku wyraźnie występujących antynomiach. Przede wszystkim mamy dawne, znane jeszcze od J. J. Rousseau przeciwstawienie kultura-natura, występujące również i to dużo bardziej drastycznie w Złotym wieku, czy Tristanie. Tutaj Sèverine źle się czuje w gorsecie obyczajów i z tradycjonalnym mężem widząc zadośćuczynienie w praktykach nieomalże animalistycznych. Prawdziwą miłość, której nie zaznaje, zamienia na paradę seksualnych gier. Podobnie jak bohaterka Mrocznego przedmiotu pożądania jest ona jednocześnie uosobieniem niewinności (uroda Deneuve i jej stroje) i występku, aniołem (zachowanie w domu) i jawnogrzesznicą z wyboru (przekraczając próg burdelu wspomina odmowę komunii).

Buñuel nie wykracza poza wycyzelowany – jak sam pisał – portret małej mieszczki. Jednak obficie korzystając z uroków perwersji i prowokacji, w atmosferze ironii, przekazuje szereg istotnych myśli – o niemożności ludzkiego spełnienia się, o świecie bez miłości i ucieczkach skaleczonych osób w erotyczne spektakle.