Dziesiąta część przyniosła tej skostniałej od kilku odsłon serii odrobinę powiewu świeżości. Momentami nawet przebija się pewna nutka nostalgii za kilkoma pierwszymi częściami, choć nie oszukujmy się, nie jest to arcydzieło.

Prolog wydaje się trochę przedłużony. Ma on za zadanie uargumentować powrót Johna do tworzenia wymyślnych pułapek i uzasadnić wybór swoich kolejnych ofiar (choć on sam nie zgodziłby się ze mną, że są to „jego” ofiary). I tyle. Później oglądamy już znany nam schemat z całej serii – kolejni bohaterzy walczą o życie. Na szczęście zaserwowano nam kilka nowości. Kramer i jego pomocniczka, Amanda tym razem nie są zaszyci, a zdecydowanie bardziej „integrują się” z naszymi nieszczęśnikami. Pomiędzy kolejnymi zgonami, schodzą do nich i ustawiają kolejną pułapkę. Pod koniec z kolei mamy zamianę ról. Tym razem to John Kramer, na skutek schwycenia przez nowego bohatera, musi stawić czoło skonstruowanej przez samego siebie maszynie. Mimo tego, to jak ten film się ostatecznie kończy, jest trochę rozczarowujące. Jest spora przepaść między zaskoczeniem, jakie wywołuje zakończenie epickiej jedynki, a tym co zaserwowano nam tutaj. No cóż... trudno być oryginalnym po tylu latach kolejnych odsłon.

Na szczęście mamy Tobina Bella, który swoją grą aktorską (czasem nawet i zwyczajną obecnością) wznosi ten film na wyższy poziom. Pułapki są, z punktu widzenia, proste – mają proste uzasadnienie moralne i ta jednoznaczność jest tutaj na pewno plusem. Koniec końców, jeśli przymknąć oko na pewne mankamenty, na to, że pomijając pewne świeże kwestie, to sedno całego filmu jest dalej mocno schematyczne, powtarzalne, to film potrafi dawać sporo funu. Jest krwawo i brutalnie, ale też bez jakiejś przesady. Szkoda mimo wszystko, że autorzy nie postanowili trochę bardziej zamieszać w tym skostniałym kanonie.