Przedstawię w tym temacie, jako niepierwszy zresztą, moją luźną interpretację filmu, jako że mi samemu przyda się uporządkowanie szalonej końcówki ;)
Cohena poznajemy jako niezwykle uzdolnionego matematyka, bliskiego poznania wzoru, który można opisać cały istniejący świat, liczby, która jest "imieniem Boga". Film opowiada o jego zmaganiach z ogromem matematycznej wiedzy, jej zależnościami, którymi można opisać wszystko w otaczającym nas świecie.
Przemianę bohatera ukazuje scena, w której niszczy całą swoją pracownię, nie mogąc rozgryźć swojej łamigówki, otwiera w szale okno, zalewa go światło i wówczas Cohen rozumie wszystko, odczuwa ulgę, pada w ramiona nieznanej kobiety i dokładnie w tym momencie poznaje Boga, którego tak długo szukał w ciągu 216 liczb, dzięki czemu pierwszy raz docenia piękno świata. Usuwa więc miejsce, odpowiedzialne za jego genialne zdolności, podczas sceny z wiertarką. Moim zdaniem właśnie poszukiwanie tego konkretnego obszaru mózgu oglądaliśmy podczas kilku scen wizji migrenowych.
Puenta filmu, zawarta w ostatniej scenie jest moim zdaniem dosyć klarowna - nie trzeba rozumieć świata, by docenić jego piękno, a raczej - docenienie piękna świata jest jego zrozumieniem. Cohen może w końcu spojrzeć na szumiące liśćmi drzewo inaczej, niż kolejny ciąg liczb.