Film jak dla mnie poprawny. Jednak czy jest podobny do pierwszych Pitbuli? Nie. Oczywiście przy filmach pana Vegi to i tak mistrzostwo, ale tego nie powinniśmy nawet porównywać. Pan Dorociński za grzeczny, w jego grze odczułem brak tego pyszałka sprzed lat, a szkoda. Pan Stroiński klasa, sceny z nim najbardziej przypominały pierwowzór. Quantico... No cóż, dla mnie nieporozumienie. Postać trochę komiczna, zagrana bez polotu. Pani Rabczewska, chyba nie powinna mieszać się w tego typu produkcje. Bardziej pasowała by chyba do Pana Vegi, może do roli żony jakiegoś opryszka z warszawskiej Pragi. Ja w niej aktorki nie widziałem a sceny, w których grała, pozostawiały duuuuużo do życzenia i raziły mnie tandetą. Niestety miała jedną z głównych ról. Pan Pazura, jak dla mnie gra wszędzie tak samo. Dobrze, że chociaż nie żartował. Na pochwałę zasługują raczej ludzie z dalszych planów, których większość oglądało się z przyjemnością. Niestety mówię tu o rolach męskich i epizodzie pani Kasi Nosowskiej oraz pani patolog.
Muzyka udana i nie zagłuszająca filmu. Liczyłem na to, że właśnie taka będzie. Kilka wspomnień dźwiękowych z serialu choć chwilami przypominało na jakim filmie jestem. Film jak dla mnie zrobiony na szybko. Szkoda, wyszedłem z seansu smutny, jak z pogrzebu. I chyba tak właśnie wyszło, lub miało wyjść. Jak dla mnie koniec Pitbulla nie stał się faktem teraz. Teraz wyszli ostatni żałobnicy. Bardzo przykro było na to patrzeć.
Czy warto zobaczyć? Moim zdaniem tak, żeby ostatecznie pożegnać z honorami starą markę.