W moim odczuciu "Plac zabaw" nie był trudny, był najzwyczajniej nudny. Sam napisałeś, że "sposób przedstawienia historii był dosłowny i jasny". Ja pokusiłabym się o określenie - łopatologiczny. Twórcy obkroili go ze wszystkiego co niezbędne, jakiegoś zaplecza psychologicznego protagonistów, budowania napięcia. To było tak bardzo suche 1,5 godziny, że nie poczułam żadnych emocji. A mi niewiele potrzeba - wystarczy, że przeczytam artykuł lub obejrzę wiadomości i posłucham o jakiejś tragedii, żeby chciało mi się płakać. Zupełnie niezrozumiałym zabiegiem dla mnie jest preludium do historii, gdzie zostają nam naszkicowane domowe podwaliny trójki bohaterów. A po rozdziale w ruinach już wiemy, że nie o postać Gabrysi chodzi twórcom, tylko o pozostałą dwójkę. Tym samym wstęp z jej osobą jest zupełnie zbędny, w zamian za niego można było rozbudować szkielet motywacyjny pozostałej dwójki. I jeszcze jedno, jeśli rzeczywiście film sięgał do brytyjskiej historii jako inspiracji - co od razu zwróciło moją uwagę - to jest niewybaczalnie deprecjonujące dla tragedii Jamesa Bulgera. Mamy swoje rodzime "sensacje" i nie musimy posiłkować się grozą z wysp. A sam mord z Walton był tak okrutny i wzbudzający skrajnie negatywne emocje, że w tym kontekście Plac zabaw zdaje się być wydmuszką. Film powinien ze sobą nieść jakiś ładunek, może być czysto rozrywkowy, w tym wypadku powinien dźgać widza i zmuszać do refleksji, i ogromny plus jeśli udało się to chociaż w przypadku kilku osób. Jednak z tego co wyczytałam na forum, co wywnioskowałam z rozmów z innymi widzami efekt mamy rachityczny, a więc zmarnowany potencjał lub tani chwyt kreatorów, którzy sięgnęli do najgłębszych poziomów koszmaru, gdzie zło płynie z rąk dziecka i chcieli się na tym patencie przebujać. Pozdrawiam