Przez ten tytuł bylam pewna, że ogladam ekranizację jednej z powieści M. Krajewskiego. Z dżumą chyba mi się pomerdalo. I wciąż się zastanawiałam, dlaczego zabrał się za to akurat Vega.
Oglądało mi się przyjemnie, poza groreskowymi scenami panicznych fikolkow setki ludzi w przód, tył i na boki najpierw na widok konia na moście, a potem toczącej się równo beczki. I te wrzaski, bo kon biegnie. I jeszcze zabawne było wsadzanie ucietej głowy do zamkniętego kasku szczękowego, podczas gdy w rzeczywistości ciężko byłoby ją upchnac nawet w otwartym. I jak miło że strony premiera że nie zobaczył szyi ludzkiej wystającej dołem tylko elegancko i umiejętnie uchylił szybkę, by pokazać nam twarz pani niezywej :))