Wszyscy z grubsza zgadzamy się, co do tego, czym jest plagiat w sztuce. A w życiu codziennym? Czy jest nim cytat wpleciony w konwersację, remiks cudzej opowieści, użycie piosenki czy opisu literackiego do opisania własnego doświadczenia? Czym różni się plagiat od swobodnego korzystania z tak zwanego kapitału kulturowego? I kto według naszych oczekiwań ma do niego prawo? W migawkowym portrecie aspirującej młodej pisarki i jej chłopaka operatora (również wciąż aspirującego), w ich codziennych rozmowach i sytuacjach, splatają się klasowe i rasowe napięcia, niewyrażone oczekiwania i wyparte stereotypy. Plagiatorzy, film dwóch eksperymentalnych scenarzystów Robina Schavoira i Jamesa N. Kienitza Wilkinsa, jest zapisem kilku dni z wakacyjnych wyjazdów pary, rodzajem kartek z pamiętnika. To też film o autentyczności, w życiu i sztuce, stawiający pytanie, gdzie przebiega granica między autokreacją, niemającą nic wspólnego z rzeczywistością, a spektaklem. A także w pewnym sensie – film o kinie czy literaturze, bo czy (cytując Oliviera Assayasa) recyklingując własne i cudze życiowe doświadczenia, wszyscy artyści nie są plagiatorami dnia codziennego?