Niektóre tematy są wybitnie niefilmowe. Apatia z pewnością się do nich zalicza. Depresja, izolowanie się, pozbawianie emocji to nie najlepsze cechy u głównego bohatera, zwłaszcza w filmie rozrywkowym. Poważny temat, który w rękach laika okazuje się porażką.

Film opowiada nam o Joshu - młodym chłopaku który popadł w apatię po śmierci swojej dziewczyny. Apatię, która towarzyszy mu już od 10 lat. Z tej pustki chce go wyrwać jego brat Rusty - osoba bardziej rozrywkowa ale też unikająca odpowiedzialności. Film skupia się na próbach podejmowanych przez Rusty'ego by otworzyć brata na świat oraz oporze jaki Josh mu stawia nie widząc w bracie autorytetu. A do tego dochodzi tajemniczy, nieco mętny i delikatnie zahaczający o fantastykę wątek nowej kelnerki.

Już swoją niespeszną narracją, niezbyt emocjonalnym podejściem i trudną tematyką film ograniczy sobie widownię. Na domiar złego autor próbował uatrakcyjnić film wątkiem kelnerki, której istnienia i tożsamości nie jesteśmy do końca pewni. Kolejne tropy sugerują że może to być duch, kolejne urojenie Josha, albo osoba mająca porachunki z jego bratem. Ten wątek jest mętny i odwraca uwagę od wewnętrznego dramatu Josha, przez co film nie jest specjalnie udany ani jako dramat, ani też jako thriller, a sam film zaczyna przypominać ospałe i nieudane połączenie "Szóstego zmysłu" i "Dróżnika".

Do mnie ten film nie trafił. Z pewnością nie należy się nastawiać na kino rozrywkowe (niektórzy przyszywają mu łatki horroru, lub co jeszcze mniej zrozumiałe SF) i trzeba być przygotowanym na powolny rozwój akcji. Osobiście jednak nie polecam.
1/5