Uwaga! są spoilery...

To miał być zwyczajny film o miłości. Od kilku lat nie widziałam jednak tak dobrze
zrealizowanego obrazu opowiadającego prostą historię, w sposób tak niesamowity.
Szczególnie niezwykła jest naturalność i pieczołowita dbałość o szczegóły, na co złożyły się
zarówno zdjęcia, montaż, gra świateł, przemyślane dialogi, rewelacyjna gra aktorów wszystkich
planów i podkreślająca klimat muzyka. Czy nie ma w omawianym filmie słabych punktów?
Moim zdaniem są, ale ... wszystko w swoim czasie.

Ten film zawsze będzie mi przypominał o Johannie Sällström, a to za sprawą występujących tu
aktorów, z którymi grała w szwedzkim serialu "Wallander", a których ogromna popularność z
pewnością przełożyła się na odbiór filmu w Europie. Tragiczna śmierć tej młodej,
utalentowanej aktorki w walentynki 2007 roku wiąże się z początkami powstawania "Kyss Mig".
Zastanawiałam się, czy gdyby żyła zagrałaby rolę Mii. Jeśli tak, to myślę, że byłaby to wspaniała
kreacja, bo nie ukrywam, że trochę irytowały mnie miny Ruth Vegi Fernandez, nie do końca
podobało mi się to, co pokazała w pierwszej części filmu, potem już było bardzo dobrze.

Był rok 2007, gdy po raz pierwszy spotkały się Alexandra-Therese Keining (pani reżyser) i
pracująca przy produkcji pierwszego sezonu serialu "Wallander" Josefine Tengblad (producent
i odtwórczyni roli ELin w "Kyss Mig"). Josefine zwierzyła się Alexandrze, że właśnie teraz, będąc
mężatką, zakochała się bez pamięci w kobiecie i nie wie co ma dalej zrobić ze swoim życiem.
Wtedy Alexandra pokazała jej początkowe 30 stron scenopisu filmu, w którym była opisana
podobna do jej historia. Dalsza część scenariusza została napisana tak, jak potoczyły się losy
Josefine. Takie były początki "Kyss Mig", a po prawie pięciu latach zmagań z wieloma
przeciwnościami (w tym po sześciu tygodniach zdjęć) powstał w końcu film. Aż trudno
niektórym filmowcom zza oceanu uwierzyć, że za małe pieniądze można było w Europie zrobić -
z tak dużą dbałością o każdy detal i o widza - film. Długo by wymieniać z osobna, co się na to
złożyło, bo w sumie najsłabsze ogniwo, czyli scenariusz (przecież historia jest zwyczajna i
wielokrotnie powtarzana) broni się jednak dzielnie za sprawą całego zespołu aktorskiego i
realizacyjnego. Największy wkład z pewnością należy do pani reżyser i scenarzystki w jednej
osobie, ale... zdjęcia są prześlicznie nakręcone, także sceneria jest bardzo trafnie dobierana.
Wiele "rzeczy" (typu rozmowy, gesty, spojrzenia i sam dobór postaci) pasuje tu do siebie wręcz
idealnie. Z przyjemnością patrzy się nie tylko na kadry z udziałem Mii i Fridy, choć niewątpliwie
to w przypadku ich relacji mamy najpiękniejsze tło, zarówno plastyczne jak i muzyczne i bardzo
mądre są w tym filmie dialogi, bo i relacje między bohaterami: Mia-Frida, Mia - Lasse, Mia-Tim,
Frida - ELizabeth, Frida - Elin, ELizabeth - Lasse, są barwne i wielopłaszczyznowe, i głębokie.
To, co mnie w wielu filmach odpycha, to płycizny, albo silenie się na sztucznie udawany artyzm.
Tutaj tego nie ma, jest przede wszystkim naturalność w słowach, gestach i czynach postaci, i
perfekcja realizacyjna. Tu nie ma nudnych przestojów, uciętych kadrów, sztucznych
"zapchajdziur", akcja toczy się miarowo, kamera prowadzi nas pewnie od sceny do sceny,
buduje nastrój z pełną świadomością i dbałością o jak najwyższy poziom. Szwedki podniosły
wysoko poprzeczkę. Na taki film czekałam od bardzo, bardzo dawna i podejrzewam, że na
kolejny - tak dobry - przyjdzie mi znów długo poczekać.

Dobór aktorów, zarówno pierwszoplanowych, jak i drugoplanowych, został dokonany wprost
idealnie.
Liv Mjones przecudownie zagrała Fridę. W każdym ujęciu ta aktorka pokazała swoje
umiejętności, grą słowem, mimiką twarzy, spojrzeniem, prześlicznym uśmiechem i piękną grą
ciałem. Przykładem niech będzie scena z "webabem", gdy Frida nie mogła już dłużej słuchać
tego, co ją tak strasznie dotykało i bolało siedząc naprzeciw Mii i nie mając gdzie schować
wzroku. Wymyśliła więc "webaba". Kłamstwo spreparowane naprędce i kręcące się łzy w
oczach, a jednocześnie zakłopotanie i pragnienie ucieczki z ciężarem, którego nie była w stanie
udźwignąć - uczuciem do Mii... , pokazała to wszystko fantastycznie. W tej scenie była
niesamowita.
Ruth Vega Fernandez zagrała w/g mnie trochę nie tak, jakbym to widziała, jakoś nie czułam w
ogóle, żeby z jej gry płynęło jakieś zaciekawienie Fridą na samym początku, aż tu nagle "bum" i
w lesie się zadziało. To akurat nie wyszło najlepiej, chociaż sceneria piękna dla pierwszego
pocałunku, gdyby tylko twarz Mii nie była taka bez wyrazu... W związku z tą sceną mam zresztą
jeszcze jedną rozterkę "dlaczego Frida oddała pocałunek?" Może kluczem do tej zagadki są jej
wcześniejsze słowa "że nie spotkała nigdy takiej osoby, która powaliłaby ją na kolana i chyba
nie chciałaby jej spotkać". Czyżby to było to? Może najzwyczajniej w świecie zadziałał element
zaskoczenia? a zaciekawienie pojawiło się chwilę później, gdy siedziała nocą i rozmyślała o
tym, co się stało. W to akurat uwierzyć mogę, znam to z własnego życia i taką interpretację
mogłabym przyjąć, tylko z drugiej strony trochę mało zaskoczenia było widać na twarzy Fridy,
gdy Mia się od niej "odkleiła" i uciekła. Stąd myśląc o tej scenie mam trochę mętlik, o co
właściwie chodziło. A może za dużo wina wypiły? :) Potem Mia już nie była tą samą osobą,
która przyjechała na malowniczą, duńską wyspę Fyn. Za sprawą Fridy zakiełkowało w niej
uśpione przez lata ziarnko i im bardziej chciała je w sobie zagłuszyć, tym ono było coraz
mocniejsze. A Ruth Vega Fernandez dała z siebie wiele, by to pokazać na ekranie.
W scenach intymnych, tak naturalnie, a zarazem delikatnie pokazanych, para Mjones i
Fernandez dostała ode mnie 10 na10 możliwych punktów. Są świetnie zagrane, sugestywne,
pełne czułości, namiętności i jakiejś takiej tęsknoty za kimś, kto jest jeszcze blisko, ale za kim
się już tęskni. W jednym z wywiadów pani reżyser mówiła o tym, że sceny te zostały obmyślone
w najdrobniejszych szczegółach, a aktorkom stworzono możliwie komfortowe warunki i czas
się dla nich nie liczył. Nie było mowy o jakiejkolwiek improwizacji. Łza płynąca po skroni Mii po
pierwszym zbliżeniu, to coś pięknego. Samo życie pisze takie scenariusze i dobrze, że taki
"mały niuans" ktoś w końcu uchwycił na taśmie filmowej. A tym kimś była Ragna Jorming, dla
której był to "debiut fabularny" i od razu za zdjęcia do "Kyss Mig" dostała nominację do nagrody
"najlepszy debiut" na festiwalu Camerimage 2011. Osobiście najbardziej podobały mi się
zdjęcia w wodzie, rozświetlonej przez przebijające się światło (księżyca?). Przywiodły mi one na
myśl te, z początku innego filmu -" When night is falling". Także "mleczne" zdjęcia ze
wspólnego pobytu nad morzem mnie urzekły. Plastycznie ten film jest przepiękny. Gra świateł i
kolorów, twarze pełne naturalnej urody, bez tony makijażu, jakie są w "holyłódzkich"
produkcjach, oryginalne oświetlenie tworzące ciekawy nastrój dla danej sceny...można tak
wymieniać i wymieniać...
Dopełnieniem tego pozytywnego filmu są dla mnie świetne role znanych, szwedzkich aktorów
starszego pokolenia: już nie tak młodej, ale wciąż atrakcyjnej Leny Endre (Elizabeth) oraz
Kristera Henrikssona (Lasse). Ich relacje jako pary oraz relacje z dziećmi tworzą ciekawe
dopowiedzenie historii Mii i Fridy. Są też wartościową lekcją akceptacji wyborów dzieci przez
swoich rodziców, dzieci które podążyły inną drogą do swojego szczęścia, niż ich rówieśnicy.
Aż dziwne, że w takim kraju, jak Szwecja dopiero po kilkunastu latach od powstania "Fu*king
Amal" pojawił się kolejny (raptem drugi ) film o miłości i tematyce "branżowej", ale za to jaki!

Na koniec dwa słowa o tym, co mi się nie podobało, a są nimi początek i zakończenie filmu. W
tym pierwszym nie podobał mi się sposób kadrowania oraz tempo, w dodatku jest to
tendencyjne pokazywanie scen męsko-damskich w filmach o tej tematyce. Jak dla mnie, lepiej
było nie pokazywać tej sceny w ogóle. W zakończeniu natomiast nie podobała mi się taka
skrajność, ucieczka Fridy ze Szwecji do Hiszpanii po to, żeby zapomnieć. Frida miała za złe, że
Mia wciąż chce uciekać i zaczynać gdzieś wszystko od nowa, a sama zrobiła dokładnie to
samo. Wolałabym klimat duńsko-szwedzki od początku do końca, wbrew pozorom, jak
pokazano nam w "Kyss Mig" tam tylko pogoda bywa chłodna.