Jedna z lepiej odegranych ról dziecięcych. W wielu filmach przedstawiających krzywdę dziecka widzi się jego cierpienie i ból. U tego chłopczyka nie tylko się to widzi, z nim się razem płacze.
Film jednak jest przytłaczający i męczący w odbiorze, chociaż nie ma tam przemocy fizycznej, jaką serwują nam tzw. mocne filmy. A to za przyczyną prawie nieustających monologów babci, wypowiadanych krzykliwym, pełnym pretensji głosem. Oj, udało się Svetlanie Kryuchevej przekazać to, co musiła odczuwać rodzina w towarzystwie granej przez nią postaci.

Od dawna lubię rosyjskie/radzieckie kino. Jest inne, niezwykłe. Pokazuje życiowe dramaty, bolączki, takimi jakie są. Brak tu miejsca na hamerykański ;-) lukier ostatnich lat. Tutaj aktor gra, wczuwa się w rolę. Kino nietknięte i nie zepsute komercją. Co do persony jej miłościwie panującej Babuszki - kocha wnuczka i to bardzo, ale robi to na swój charakterystyczny spósób.

Zgadzam się, dla mnie to przerażające stadium wegetacji małego chłopca, niesamowicie wręcz maltretowanego psychicznie przez chorą, okrutną babcię. Film niesie ze sobą paraliżujący ładunek emocjonalny.