Próba wyrwania się ze spirali domowej przemocy w obiektywie Wojciecha Staronia. Mały Matias po powrocie ze szkoły znajduje swoją matkę w kałuży krwi. Laurze udaje się przeżyć, ale po wyjściu ze szpitala wie już, że ani ona, ani jej ośmioletni syn nie wrócą do agresywnego ojca rodziny. Rozpoczynają wędrówkę w poszukiwaniu azylu, który pozwoli im rozpocząć nowe, wolne od ciągłego strachu życie.
Diego Lerman zdaje się błądzić w swoim własnym scenariuszu. Chce on pójść w wiele stron, a ostatecznie jedynie robi krok w każdą z nich, by od razu się wycofać. Mamy tu więc szczyptę slow cinema (choćby scena zabaw dzieci lub tułaczka po lesie), jest paradokumentalny opis pomocy maltretowanym kobietom (dokładnie...
co zmienia wymowę filmu, w szczególności neguje znaczenie aspektów socjalnych. Teoretycznie możliwe jest jeszcze, że wcześniej była zaplątana w sprawy kryminalne, ale film nic takiego nie pokazuje otwarcie.
Film jest ogólnie dość kaszaniasty, ale ma bardzo ładnie nakręcone sceny z samymi dziećmi, bez dorosłych,...