Diego Lerman zdaje się błądzić w swoim własnym scenariuszu. Chce on pójść w wiele stron, a ostatecznie jedynie robi krok w każdą z nich, by od razu się wycofać. Mamy tu więc szczyptę slow cinema (choćby scena zabaw dzieci lub tułaczka po lesie), jest paradokumentalny opis pomocy maltretowanym kobietom (dokładnie poznajemy procedurę postępowania w takiej sytuacji), jest szczypta thrillera (niewidoczny dla oka widza ojciec robi wrażenie wszechobecnego obserwatora, który w każdej chwili może wyskoczyć zza rogu), znajdziemy nawet zabawę metaforami (motyw wciąż dzwoniącego telefonu). I tak różnorodny materiał sam w sobie nie jest zły, bo gdyby każdy z pomysłów doszlifować wyszłoby coś uniwersalnego. Tyle, że tego szlifu nie otrzymujemy. To średnio udana próba złapania wszystkich srok za ogon, w konsekwencji owocująca jedynie niezłym kinem. Polecam, ale ostrzegam: "Pod ochroną" pozostawia z uczuciem niedosytu.