Świetny komentarz - w pełni się zgadzam!

„Podróż do Indii” miała wszelkie predyspozycje ku temu by stać się godną spadkobierczynią nakręconego parę lat wcześniej genialnego australijskiego „Pikniku pod wiszącą skałą” – ociekającego metafizyką, atmosferą grozy i tajemnicy w najlepszym stylu. I sekwencje w jaskiniach rzeczywiście dają przedsmak tego – niedopowiedzenie i psychologiczne niuanse w relacjach bohaterów, ukazanie przyciągającej i niebezpiecznej, zarazem, siły przyrody i skontrastowanie tego z barokowym folklorem indyjskim i feerią barw, umiejętne budowanie nastroju za pomocą zdjęć i muzyki. Ale czar brutalnie pryska, gdy akcja przenosi się do dusznej sali sądowej, a i sceny sprzed kulminacyjnej wyprawy do jaskiń jawią się jako realistyczne wstawki z Indii międzywojnia pod kolonialnym butem brytyjskiego Imperium. Pobudki zapewne były szlachetne i zacne, ale to jak przedstawiono Hindusów w tym filmie woła o pomstę do nieba. A nad niemożebnie złą, skandaliczną wręcz, rolą doktora Aziza w wykonaniu Victora Banerjee szkoda mi czasu się pastwić. Powiem tylko – to przykład tego jak NIE powinno się grać:)
Film ciągnie się niczym krówka mordoklejka, a żaden z bohaterów nie fascynuje, nie przyciąga, nie zapada w pamięć. Wszyscy są jacyś tacy rozmemłani, wręcz papierowi – kiepsko się prezentuje ta angielska flegma w tropikach. Chemii między bohaterami ni widu, ni słychu, a Judy Davis broni się tylko dzięki wrodzonemu talentowi i charyzmie.