Ten film to egzemplifikacja mnogich odlotów polskiego kina. Pani Holland ma poważne kłopoty z percepcją polskiej rzeczywistości. Ilość głupot z jakich posklejano „Pokot” po prostu odbiera temu projektowi jakikolwiek sens. Niby, że baśń, bo od Tokarczuk? Proza pani Tokarczuk to jedna i wciąż ta sama baśń, mająca tyle wspólnego z życiem, co „Pokot” z realiami polskiej prowincji. Emerytowana inżynierka! Typowy przykład baśniowego odlotu, całkiem jak u Kolskiego. Kiedy policja nie daje rady, to do akcji wkraczają syci, zaangażowani społecznie emeryci, których głównymi zajęciami są zaduma nad losem maltretowanej przyrody, stawianie horoskopów i, rzecz oczywista, prywatne śledztwa w sprawie morderstw. Poważnie? A Ojciec Mateusz gdzie? Pewnie się turla po plaży na Dominikanie, więc i policja przeżywa dochodzeniowy kryzys. Jako ekologiczny moralitet „Pokot” nie ma absolutnie żadnej siły przebicia. To kompletna bzdura, zbiór ładnych obrazków, z których nic nie wynika. Komu leży na sercu los przyrody i naprawdę chce się czegoś dowiedzieć, niechaj sięgnie po pierwszy z brzegu dokument traktujący o hodowli przemysłowej, dewastacji lasów deszczowych, zanieczyszczaniu oceanów, zaś w wolnej chwili zajrzy do najbliższego schroniska i poważnie przemyśli kwestię adopcji psa lub kota. Z „Pokotu” dowiecie się tyle, że przyroda sama da sobie radę, a nawet jeśli nie, to i tak nie szkodzi, bo zastępy dobrych ludzi, jak emerytowani inżynierowie, hakerzy-epileptycy (Dyzio!) i stawiacze horoskopów wespół z polskimi filmowcami na pewno przyrodzie krzywdy zrobić nie pozwolą.