O takich filmach mówi się: alegorie. Wiadomo, kiedy artyści nie mają swobody wypowiedzi, w
każdej historyjce, jaką nakręcą, spragniona wywrotowego przekazu publiczność doszukuje się
aluzji, metafor... Tym razem jednak nie ma wątpliwości, że twórca chciał przekazać "coś więcej".
Po pierwsze - traumę wojny domowej, której uczestnicy nie są w stanie zapomnieć dawnych
uraz. Po drugie - nową sytuację polityczną, totalitarny reżim, w którym jedni ustawili się lepiej, a
drudzy gorzej, a jedni i drudzy mają do siebie pretensje. Po trzecie - temat bardziej uniwersalny,
choć wyostrzony przez dwa powyższe: hiszpańska gwałtowność, upodobanie do przemocy,
gorący temperament, który łatwo doprowadzić może do tragedii. Wszystko to mamy jak na dłoni
w filmie Saury, choć z oczywistych względów nie mówi się tu ani słowa wprost o wojnie czy
generale Franco. Czy sama historia broni się bez znajomości realiów? Pod względem klimatu i
siły obrazu z pewnością tak - jest surowo, ale klimatycznie, atmosfera gęstnieje z minuty na
minutę, podczas gdy pustynny żar staje się nie do zniesienia i wyzwala w bohaterach pierwotne
instynkty... Całkowicie nieprzygotowany, nie zdający sobie sprawy z realiów widz nie będzie
jednak w stanie zrozumieć, o co ci mężczyźni mają do siebie pretensje i co właściwie wydarzyło
się w przeszłości, do której tak często robią aluzje. Gdyby nakręcony POLOWANIE dzisiaj, bez
wątpienia znalazłyby się w nim reminescencje z wojny domowej,w formie sekwencji-
flashbacków albo dłuższych monologów. A tak trzeba cokolwiek wiedzieć, żeby zrozumieć
więcej. Nie mam zresztą żadnych obaw - jeśli obecnie ktoś sięga po film "starej daty", to nie jest
w ciemię bity i zazwyczaj ma za sobą lekturę czegokolwiek, np. recenzji z netu.Jeśli naprawdę
zależy nam na poznaniu całej otoczki, powinniśmy sięgnąć po książkę Alicji Helman: TEN
SMUTEK HISZPAŃSKI. KONTEKSTY TWÓRCZOŚCI FILMOWEJ CARLOSA SAURY.