Po kilku miesiącach od premiery w końcu obejrzałam i... jestem mile zaskoczona. Spodziewałam się słabszego filmu, a dostałam bardzo dobre ujęcie polskiego szołbizu. Czuję się tak, jakbym wróciła z trasy. Taki to klimat. Mimo kilku momentów, w których śmiałam się do siebie, obrazek jest zajebiście smutny. Smutny jak polska scena muzyczna, jak polska rzeczywistość. Polecam wszystkim, którym daleko do cukierkowych utworów z list przebojów popularnych rozgłośni radiowych. I tym, którzy mają odruch wymiotny na widok talent szoł. Innym też polecam, bo warto, o!