Ogólnie rzecz biorąc film podobał mi się naprawdę, naprawdę bardzo. Nie jest to oczywiście arcydzieło kinematograficzne, ale w swoim gatunku lekkiej rozrywki, z której dzieci powinny czerpać taką samą frajdę jak dorośli, wypadło naprawdę świetnie.

Jednak jako że Power Rangers to moi bohaterowie z dzieciństwa, których wszystkie serie oglądałem z zapartym tchem, chciałbym się podzielić tym co moim zdaniem nie grało, lub zagrało lepiej.

Co zagrało lepiej? Film rozkręca się naprawdę, ale naprawdę wolno. I to dobrze! Dlaczego? Bo skupia się na osobowościach bohaterów, zamiast na akcji i historii. O ile może być to odebrane pod pewnym względem jako minus, w porównaniu do pierwszych seriali jest to wyjątkowo miła odmiana, ponieważ bohaterowie klasycznej, pierwszej serii byli po prostu wyprani z charakterów. Owszem, mieli osobowości, ale były one plastyczne, wręcz stereotypowe. No i zostały przedstawione w tak beznadziejnie szybki sposób, Zordon dosłownie wymienił ich cechy, kiedy nadawał im kolory. I o ile w serialu dla dzieci z lat 90-tych to może działać, to na pewno nie zadziała to na dużym ekranie.

No i w ten sposób postacie są przez długi czas rozwijane. Czerwony Ranger, który prawie cały czas robi coś głupiego i nieodpowiedzialnego musi poradzić sobie z byciem przywódcą. Niebieski Ranger, wysoko funkcjonujący autyk, mający problemy z dostosowaniem się w relacjach społecznych. No i Różowa Renger, mająca problem z przyjęciem odpowiedzialności za własne czyny i zaakceptowaniem swojej winy.

Czarny Ranger i Żółta Ranger pojawiają się nieco później, ale od razu chwilę po ich przedstawieniu mamy kilka scen rozwijających ich postacie. Czarny Ranger mimo bycia nieodpowiedzialnym, samolubnym dupkiem chwilę później zmienia się w chyba najfajniejszego ziomka z grupy, gdy widzimy że musi zajmować się ciężko chorą matką. No i Żółta Ranger, mająca problemy z nawiązywaniem znajomości, gdyż z domu wyniosła poczucie braku akceptacji ze strony środowiska.

Oczywiście, wątki te nie są idealne. Gdzieniegdzie przydałoby się nieco więcej wyjaśnić i rozbudować, lecz fakt jest taki, że film który ma przedstawić charakterystykę aż pięciu bohaterów od samego początku ma trudno. Biorąc jeszcze pod uwagę fakt, że jest to film akcji, a nie melodramat? To pod górkę na jednokołowym rowerku. Jednak mimo to wyszło to twórcą naprawdę dobrze. Znacznie lepiej, niż w serialu, który ma przecież cały sezon na rozwinięcie swoich bohaterów.

Rita i Zordon - tu jest coś nowego. Okazuje się, że Rita była kiedyś Zieloną Ranger, a Zordon Czerwonym. Dodatkowo, Zordon nie jest wcale taki światły i mądry, jak można by było pomyśleć i o ile jego intencje są czyste, nie zawsze zachowuje się w porządku. Sekwencja szkolenia Rengersów, w której to Zordon podchodził do ich treningu czysto formalnie, nie przejmując się tym, czy będzie z nich ekipa czy nie, daje świetny rezultat - trening idzie kiepsko. Rengersi praktycznie cały czas są demotywowani, nic dziwnego, że nic im nie wychodzi. No i film doskonale zdaje sobie z tego sprawę. To duży plus dla fabuły.

Co jednak nie grało? No właśnie: za mało akcji.

Nie wiem, czy było to możliwe do pogodzenia, ale chcąc nie chcąc nawet kiedy akcja już jest, to jest kiepska. Po pierwsze kitowcy to moim zdaniem porażka. O ile walki są w sumie OK, to trudno pokazać prawdziwe popisy kung-fu, kiedy twój przeciwnik jest szerszy od ciebie o cztery rozmiary i ma cztery ręce po dwóch stronach tułowia. Dodatkowo: kitowcy byli zrobieni z kitu, nie z kamieni. DODATKOWO: gdzie jest ich klasyczne "BLBLBLBLBLBLBLBLB!", ja się pytam!? Z tym ostatnim jestem zupełnie poważny. Twórcy zmarnowali taką świetną okazję na popkulturowy żart.

Więc tak, bohaterowie wskakują w kostiumy pod sam koniec filmu. Walka na ziemi trwa chyba mniej niż pięć minut, bo główny potwór od razu startuje z rozmiaru Mega-Zorda, więc walczą tylko z kitowcami i od razu wskakują do Zordów. Co jednak jeszcze mnie ugodziło - brak broni. Tylko Czerwony Ranger korzysta z ostrza. Tak, nie z miecza, tylko z ostrza, które wyrasta mu z dłoni. Nikt się w sumie nie dziwi, jak to zrobił i żaden inny Ranger nie stara się wygenerować własnej broni. A to przecież też było bardzo charakterystyczne. Czarny - topów, Niebieski - włócznia, Żółta - sztylety, Różowa - łuk. Tutaj o tym zapomniano.

Zordy, no właśnie zordy. Mam z nimi dwa problemy. Po pierwsze cała główna walka odbywa się właśnie w nich. Nie jest też specjalnie ekscytująca, raczej powolna, ale rozrywki dostarcza. Jednakże najgorsze jest to, że nie mamy bladego pojęcia co te zordy przedstawiają. Trzeba się tego domyślać, ewentualnie wiemy to, bo oglądaliśmy oryginalny serial. O ile Alpha mówi, że zordy mają postać dinozaurów, o tyle nie informuje jaki zord przedstawia jakiego dinozaura i jakiego dany zord jest koloru. Co sprawia że trudno stwierdzić co przedstawia niebieski i czarny zord, gdyż są do siebie w sumie podobne. No i jeszcze jedno: Alpha wprowadza w błąd. Bowiem tygrys szablozębny i mamut to nie były dinozaury. Więc powodzenia w rozgryzieniu tej zagadki, osoby które nie oglądały serialu.

Przemiana w Mega-Zorda odbywa się... O zgrozo... POZA EKRANEM! Jak oni mogli coś takiego zrobić!? Do tego Mega-Zord jest praktycznie jedną całością. Jego kończyny, z których każda powinna być innego koloru, są takie same, przez co przypomina jaggera z Pacific Rim, a nie Mega-Zorda. Moment w którym wyciąga swój miecz też jest taki w sumie "meh", bo nie wiem, skąd Rengersi o tym wiedzieli, a także sam moment swoją epickością nie powala. Po prostu Zord sięga za plecy, wyciąga dwa miecze i dobija przeciwnika. Bez żadnego cięcia, wybuchów i epickiej pozy Zorda.

Chcę tylko nadmienić trzy naprawdę fajne związane z Mega-Zordem rzeczy.
1. Fakt że każdy Rengers steruje swoją kończyną, tak jak w serialu. Na samym początku Zord się wywala, dając komiczną scenę. Jednocześnie pokazuje to, że cała ekipa musi działać jak jeden organizm. Świetna symbolika.
2. Żart z Bumblebe. Rozwalił mnie XD.
3. Tańczący Zord to coś, czego się nie zapomina.

Chciałem jeszcze powiedzieć coś o orientacji seksualnej Żółntej Ranger. Otóż idąc na film miałem nadzieję, że Niebieski Renger okaże się gejem. Nie, nie należę do tęczowych propagandzistów. Nienawidzę parad równości i nie cierpię kiedy ktoś stara się wmówić mi, że coś ma ogromną wartość, mimo że nie ma absolutnie żadnego, moralnego znaczenia. JEDNAKŻE! Poczytajcie sobie trochę o piekle, które na planie oryginalnego serialu przeżył David Yost, odtwórca roli oryginalnego Billego Cranstona. David Yost jest homoseksualistą i inni pracownicy planu bynajmniej nie byli tym ukontentowani. Właśnie przez rzucane w jego stronę teksty typu "Ktoś taki jak ty nie mógłby byś super-bohaterem) wydaję mi się, że właśnie w jego hołdzie filmowy Billy również powinien zostać gejem. Ale cóż... Popkultura lubi lesbijki, więc Żółta Ranger była zdecydowanie bezpieczniejszą opcją.

Na koniec mała pierdoła: "Ajajajajaj" Alphy brzmiało smutno i żałośnie, a nie irytująco i zabawnie, jak powinno.

Pozdro!