Propagandowy film niemiecki z czasów II wojny światowej, szkalujący i atakujący Polaków, a gloryfikujący Niemców; wydarzenia przedstawione w tym filmie są całkowicie nieprawdziwe, a sam obraz miał na celu wzmożenie nastrojów antypolskich na terenie Generalnego Gubernatorstwa i w Rzeszy.
Film przedstawia losy niemieckiej mniejszości na Wołyniu tuż przed wybuchem II wojny światowej. Nauczycielka Marie Thomas, po zlikwidowaniu przez Polaków szkoły niemieckiej, udaje się po sprawiedliwość do miejscowego burmistrza, a następnie wraz z mężem i ojcem do samego wojewody w Łucku. Jej skargi zostają odrzucone. Marie decyduje o wniesieniu oficjalnego zażalenia do sądu, tymczasem udaje się wraz z mężem Fritzem do kina. Dochodzi tam do antyniemieckiego wystąpienia - po tym, jak bohaterowie odmawiają zaśpiewania hymnu polskiego, zostają brutalnie pobici. Polacy odmawiają przyjęcia rannego Fritza do szpitala, wskutek czego mężczyzna umiera. W tym samym czasie w całym kraju trwają przygotowania do wojny, a wystąpienia antyniemieckie są coraz częstsze. W momencie rozpoczęcia konfliktu wszyscy Niemcy zostają aresztowani i przetrzymywani w nieludzkich warunkach. Nazajutrz Polacy chcą ich rozstrzelać. Więźniów podtrzymuje przy życiu jedynie myśl o nadciągających wybawicielach - niemieckich żołnierzach.