Powrót byłego powstańca warszawskiego "Siwego" z Paryża do Polski po 15 latach staje się pretekstem do gorzkiego spojrzenia na dewaluację ideałów i wartości pokolenia 1920. Przyjazd z emigracji wydaje się stawiać dawnych towarzyszy broni w niezręcznym położeniu. Powrót "Siwego" jest niczym kamyk rzucony na wodę, która przez 15 lat zdążyła się uspokoić, a zmarszczki fal wygładziły się i zakryły dawne rany.

Film na podstawie prozy Bratnego można uznać za suplement do powieści "Kolumbowie. Rocznik 20". Z niegdysiejszych ideałów nie pozostało praktycznie nic. "Mała stabilizacja" zatarła pamięć o walce i poświęceniu. Pałac Kultury i Nauki zajął miejsce ulicy Śliskiej, a Ina, dawna miłość "Siwego", ścięła swój warkocz.

Krytyce poddane zostają obie strony: zarówno ta, która tak łatwo zapomniała o czasie wojny, jak i ta, która z martyrologii uczyniła jedynie atrakcję do rozpamiętywania, rodem z folderu dla zagranicznych turystów. Nikt nie jest tu kryształowy - ani Olek, fałszujący po latach fakty (przypuszczalnie chodzi tu o zamach na Kutscherę), ani kapitan, zdziwaczały na starość i stawiający wyżej codzienne sprawy niż wizytę dawnego podkomendnego. Nawet "Siwy", który chce rozliczać współtowarzyszy, nie ma czystych intencji i sam kryje tajemnicę, o tyle banalną, co gorzką.

Piękny to film, powoli snujący się po opustoszałych ulicach nocnej Warszawy, która podnosi się z ruin do socrealistycznej rzeczywistości. Broni się wciąż aktorstwem, zwłaszcza pięknej Aliny Janowskiej jako wypalonej emocjonalnie dawnej miłości "Siwego" i macho A.D.1960 Andrzeja Łapickiego, tak odmiennego tu od dziarskiego nastroju lektora Kroniki Filmowej. Całości dopełnia melancholijna muzyka Andrzeja Kurylewicza. Ogląda się "Powrót" bardzo dobrze, kilka scen nadal robi wrażenie ciekawym montażem i sposobem filmowania (scena pościgu i cała sekwencja spotkania z Iną).

A jako wisienka na torcie "boski" Citroen DS, który do samego końca kryje tajemnicę "Siwego".