Film widziałem dwa razy. Pierwszy raz tuż przed nardzinami syna. Zastanawiałem się wtedy jakim ojcem powinienem dla niego być. Twardym, stawiającym wymagania i oczekującym posłuszeństwa? Z dziwciństwa wyciągnąłem przekonanie do tej szkoły wychowania, a po seansie filmu, nie wiem czemu, utwierdziłem się w przekonaniu że to właściwe podejście.
Ale kiedy urodził się mój syn, całe to wyobrażenie ojcostwa zniknęło momentalnie. Bo nie urodził mi się taki Andriej, który chce słuchać, uczyć się i brać przykład. Mój syn to kopia Igora. Niesamowicie uparty, wszystko wie lepiej, wszystko kwestionuje, sam chce ustalać reguły. Jest inteligentny, ale woli się uczyć na własnych błędach. I jest bardzo uczuciowy.
Szybko wybił mi z głowy moje przekonania. W przeciwnym razie wojny trwałyby w nieskończoność.
Dzisiaj ma 11 lat, a ja mam wrażenie że to on mnie więcej nauczył niż ja jego. Nauczył mnie słuchać i być otwartym na innych. Tego, że jeśli nie okażę mu zrozumienia, nie będę wyrozumiały, on nie będzie chciał mnie słuchać. Że aby móc budować relacje, musimy być partnerami. Ale kiedy nimi zostaniemy, życie staje się piękniejsze.
Ale przede wszystkim, nauczył mnie miłości bezwarunkowej, że cokolwiek zrobi, będę obok niego.

Oglądając ten film po raz drugi, 12 lat później, mam wrażenie, że innego finału być nie mogło. Ojciec, którego nie było naście lat, który nie zna swoich synów, nie zna innego sposobu wychowywania, niż przez posłuszeństwo, próbuje "sformatować" dzieci na swój wzór.
Zbyt pewny siebie, stawia się w roli Boga ze starego testamentu, zakładając, że przykazanie "czcij ojca swego" rozstrzyga kwestię praw i obowiązków jego synów.
Ale nie tego Igor potrzebuje.
Dorastanie bez ojca, będąc młodszym bratem zahartowało go wystarczająco. Prawdopodobnie dorastał w poczuciu, że ojciec ich nie kocha i dlatego ich zostawił. I to właśnie miłości Igor potrzebuje najbardziej. Nie tresury, nauki radzenia sobie z trudami życia, tylko uczucia miłości, które poznając, jako dorosły będzie mógł przekazać dalej.

Piękny film. Trudny w odbiorze, ale pozostawiający widza w głębokiej refleksji i zadumie.