Najpierw razi studyjność głosów fikcyjnych bohaterów filmu- dokucza mi brak „przestrzeni” ulic i placów Warszawy. Potem chciałoby się usłyszeć charakterystyczną gwarę Warszawiaków. A potem niczego już nie brakuje. „Powstanie Warszawskie” wgniata w fotel. Siła przekazu każe rozgrzeszyć wszystkie niedoskonałości dokumentu. Obraz mrówczej pracy Warszawiaków na rzecz powstania, odarcie powstańców z patosu i bohaterszczyzny zostaje w pamięci. Niektóre sceny wręcz nie pozwalają zasnąć. I to niekoniecznie te najbardziej drastyczne. Krótko i zapominając na chwilę o emocjach: znakomita renowacja i pokolorowanie dokumentu, dobrze dopasowana muzyka i świetne odgłosy życia ulicy, walk i broni. Dopasowanie tekstów do ruchu warg bohaterów Powstania- perfekcyjne i wręcz mistrzowsko kreatywne (nie zawsze kamera pokazywała mówiącego cały czas). Czy warto film obejrzeć? Po prostu trzeba, choć każdy odbierze go inaczej. W zależności od tego kim jest i jak odczuwa rzeczywistość. Jedno jest pewne. Nikogo nie pozostawi obojętnym.