Premiera za 4 dni :) Dodam kilka ciekawych recenzji:

"Wciska w fotel od samego początku, miażdży, trzyma w napięciu do końca. Po wszystkim trudno jest pozbierać myśli. Film Powstanie Warszawskie zrealizowany przez Muzeum Powstania Warszawskiego ma szansę zmienić nasze postrzeganie tragedii z 1944 roku. (...) Nie da się bowiem znaleźć innego tak dobrego i dosłownie autentycznego filmu, który pokazywałby historyczną tragedię Polaków" - dziennik. pl

"Poruszający, wstrząsający - takie opinie dominowały po pokazie prasowym w stolicy. Twórców filmu dziennikarze nagrodzili oklaskami. (...) Wypowiadając się w imieniu twórców, Jan Ołdakowski zwrócił jednocześnie uwagę: "Co było dla nas niesamowite po obejrzeniu tego filmu w kolorze, to że wszystkie twarze bohaterów rozjaśnia wewnętrzna siła. Widać, że oni rzeczywiście przeżywają tę chwilę wolności, rzeczywiście żyją sytuacją, w której świadomie powiedzieli "nie" totalitarnemu złu niemieckiemu". - pisze Telewizja Republika za Polska Agencja Prasowa.

Kolejna recenzja. Tym razem od Rzeczpospolita: "Reklamowe hasło „Pierwszy dramat wojenny non-fiction" nie jest przesadzony, bo widz wie, że widzi prawdziwe mury, prawdziwych ludzi, którzy walczyli i ginęli, widzi prawdziwe rany i prawdziwych zabitych, prawdziwy ślub, prawdziwy pogrzeb, prawdziwy powstańczy posiłek, prawdziwą broń. Dość powiedzieć – prawdziwe powstanie."

"Z osób oglądanych na filmie mało kto dziś żyje. Jedni zginęli w powstaniu, inni już po jego upadku. Jeszcze inni umarli długo po wojnie zwyczajną śmiercią. Jednak dzięki taśmie poddanej cyfrowej obróbce stali się nieśmiertelni. Zdają się na wyciągniecie dłoni, tak jakby czas nie istniał." - pisze Jerzy S. Majewski.

Ocena 6/6 z recenzji w tygodniku "Do Rzeczy" (Tygodnik Lisickiego).

Film od poniedziałku wyświetlany jest m.in. w Cinema City i Multikinie.

Właśnie wróciłem z kina. Produkcja wywarła na mnie pozytywne wrażenie. Osoby, które spodziewały się ponad godziny ostrych walk, mogą jednak poczuć się zawiedzione. Film dzieli się tak jakby na dwie części. W pierwszej widzimy, nie ważne jak to dziwnie zabrzmi, bardziej sielankowy obraz powstania. Między innymi możemy obejrzeć powstańców podczas higieny osobistej, fragmenty zawarcia związku małżeńskiego, przyrządzanie strawy, grę w karty, drukowanie biuletynów etc. etc. Po pewnym czasie wdrażane są do fabuły bardziej ostre fragmenty kroniki, wzięcie Niemców do niewoli, widzimy bombardowania, pożary i ciała pomordowanych. Zaznaczam, że produkcja nie jest mimo czasu i miejsca akcji przesadzona przemocą. Scen drastycznych w sumie niema, dlatego śmiało można na seans zabrać dzieci.

Teraz powiem co mnie zadziwiło. Kilka fragmentów kronik zawartych w filmie, miałem przyjemność wcześniej oglądać na youtube. Prawdę powiedziawszy nigdy bym nie przypuszczał, że były one improwizowane. Operatorzy włączali kamerę, a powstańcy odgrywali sceny walki. Gdybym nie zobaczył tego na własne oczy, to bym najzwyczajniej nie uwierzył.

Każdemu kto interesuje się historią, film jak najbardziej powinien przypaść do gustu. W końcu widzimy powstanie od kuchni, takim jakim było. Możemy skonfrontować własne wyobrażenie z przedstawioną na ekranie rzeczywistością. Film jest kroniką w pełnym tego słowa znaczeniu. Kroniką wzbogacą kolorem, dialogami i fikcyjną narracją operatora, która ma zastąpić nam fabułę.

PS Zapomniałem wyrazić swoją opinię na temat dźwięku. Tak więc w moim mniemaniu, jest on bardzo dobrze podłożony. Widząc na trzecim palnie dziecko, słyszymy jego płacz. Obserwując trumnę, nad którą unosi się chmara much, słyszymy ich brzęczenie. Pomyślano o najmniejszych szczegółach. A już sam fakt, że możemy usłyszeć co mówiono, o czym rozmawiano, jest sam w sobie wyjątkowy.