Film został wyprodukowany przez Muzeum Powstania Warszawskiego, nie ukrywajmy, że dla
pieniędzy. A co najlepiej przyciąga potencjalnych widzów? No właśnie co? Twórcy filmu postawili na
ufabularyzowanie kronik z czasów powstania warszawskiego dodając fabułę oraz dialogi. Myślę, że
świetnym pomysłem było odczytanie wypowiadanych słów z ruchu ust osób z taśm, dodanie
dźwięków wybuchów, ale już kwestie wypowiadane przez operatorów kamer - braci były tandetne.
Dlaczego? A to dla tego, że słowa wypowiadane przez nich były typowymi wyciskaczami łez. Cały
pomysł miał na celu chyba uwiarygodnienie przekazu, albo zaciekawienie typowego Kowalskiego -
miłośnika ''trudnych spraw''. Następną sprawą jest to, że w filmie nie doszukałam się kompletnie
żadnych przejawów niechęci do powstania warszawskiego wśród uczestników. Szczerze wątpię, że
w siągu 42 dni krwawej rzezi, nikt nie pomyślała nawet o tym, aby się wycofać z frontu. Czyżby bali
się nazwania ich dezerterami? A może to kawałki kronik były sklejone w taki sposób, aby tylko i
wyłącznie pokazać ''pozytywne'' strony powstania i powstańców? I tu widzimy właśnie rolę Muzeum
Powstania Warszawskiego, które jak wiemy sympatyzuje z ruchami prawicowymi, które z kolei są
bardzo przychylne idei powstania oraz wiecznej Polskie walczącej.
A teraz, żeby nie wyszło, że jestem lewacką wersją Pana Macierewicza, napiszę co mi się podoba.
:) Jestem pod wielkim wrażeniem możliwości dzisiejszej obróbki starych zdjęć. Myślę, że robota
wykonana po mistrzowsku. Podoba mi się w filmie również kontrast, między początkiem a końcem.
Pierwsze dni powstania - cieszymy się, radujemy, wierzymy w wygraną. A pod koniec, płacz,
pustki, trupy. Ślicznie ujęte w obrazach.
A już tak przym