Ten film trzeba zobaczyć. Nie mam słów. Przez to, że każda klatka przedstawia autentyczny zapis historii, nie
da się oglądać tego jak zwykły film. Przynajmniej to moje doświadczenie. Na napisach końcowych
siedziałem niczym porażony, nie mogłem się ruszyć. Przez cały seans wbijała mi się do głowy tłukąca myśl,
że to na co patrzę to byli prawdziwi ludzie, prawdziwe uśmiechy, prawdziwe łzy, prawdziwe momenty śmierci,
czy nieżyjący ludzie na ulicach - czyjeś dzieci, matki, ojcowie, dziadkowie. Poruszające do głębi.
Przez te 80 minut czułem się jak w powstańczej Warszawie.