Wampiry i dzieci

Nastały „wampirze czasy”. W świecie pełnym fikcyjnych postaci z kłami bezustannie panuje ruch, który uczłowiecza te nieludzkie istoty, ucząc każdego amatora wampirzego świata tolerancji dla odmienności zarówno mentalnej, jak i fizycznej. Dzisiaj wampir nie jest już mrocznym księciem w czarnej pelerynie mieszkającym w równie mrocznym zamczysku i budzącym postrach wśród wieśniaków. To raczej przystojny blady młodzieniec skory do łez oraz kochający bez granic. 'Wampirza literatura” wśród krwawo-miłosnych wątków coraz śmielej przemyca ważkie tematy społeczne, które budzą postrach nie mniejszy niż białe kły.
Pod koniec 2010 roku w kinach wyświetlono film „Pozwól mi wejść” będący z kolei remakiem szwedzkiego hitu kinowego z 2008 roku. Oba filmy były bardzo podobne do siebie. Rozgrywały się w tym samym czasie, miały te same postaci i niemalże identyczne epizody. Ich akcja toczyła się jednak w innych zakątkach świata: małomiasteczkowej Ameryce, a także zaściankowej Szwecji. Nie byłoby tych filmowych, niezwykle popularnych oraz szeroko dyskutowanych obrazów, gdyby nie książka, porównywanego do Stephena Kinga, szwedzkiego autora horrorów Johna Lindqvisty. - „Wpuść mnie”.
Wydana w 2008 roku w Polsce powieść zyskała duży rozgłos. Nienasyceni kinomani po polskiej premierze szwedzkiego filmu napadli księgarnie w poszukiwaniu książkowego pierwowzoru. Część z nich literacką zachłanność przypłaciła moralnym kacem. Tych, którzy na kartach powieści spodziewali się przedłużenia wyniesionej z kina subtelności, niezwykłego klimatu oraz wciągającej akcji, zaszokowała wulgarność epickich scen, prostactwo autorskiego stylu i kontrowersyjne wątki szkicujące psychologiczne portrety niektórych postaci. Pozostali zachwycili się krwawymi jatkami urządzanymi przez główną bohaterkę, których prawie zupełnie nie uświadczyli w kinie.
Powieść „Wpuść mnie” z założenia miała być horrorem psychologicznym, a w efekcie stała się czytadłem bez głębi. Potencjał, jaki wykorzystały oba wspomniane filmy, zniknął w natłoku zbędnego, pustego słowotoku. Historia dotyczy dwójki zagubionych w świecie, wyobcowanych oraz odrzuconych społecznie dwunastolatków. Ich emocjom oraz problemom egzystencjalnym powinna być poświęcona lwia część fabuły, Tymczasem autor niesprawiedliwie dzieli ją na dzieci i resztę świata, co powoduje, że książkę w dużej mierze można uznać za błahą, acz krwawą powiastkę obyczajowo – społeczną o niczym. Perypetie postaci drugoplanowych nie są wyjątkowe. Tak naprawdę nabierają dopiero sensu, gdy wiążą się z parą głównych bohaterów. Przy ich problemach rozgrywanych na płaszczyźnie rodzącej się silnej więzi, mogłyby właściwie nie istnieć.
Eli to drobna i na swój sposób delikatna, ale silna fizycznie osóbka. Musi pić krew, żeby żyć. Zgnębiony przez kolegów Oscar nie ze swojej winy jest ofiarą. Marzy o zemście na prześladowcach i lepszym życiu, chociaż w gruncie rzeczy nie zabiłby nawet muchy. Dzieci poznają się zaraz po tym, gdy Eli wraz ze swoim opiekunem wprowadza się do bloku Oscara, obok jego mieszkania. To spotkanie zaważy na losach obojga. Para nieszczęśliwców przekona się, że życie ma jednak sens.
Postać dziewczynki jest bardziej złożona, niżby mogło się na początku zdawać. Czytelnik odkrywa jej tajemnice wraz z Oscarem, a że Eli ma więcej niż jeden sekret, napięcie związane z tą częścią opowieści pozostaje z czytelnikiem do końca.
Zaskakująca w książce jest również postać Hakana – prawie sześćdziesięcioletniego opiekuna Eli. Zniesmaczeni pozostaną wszyscy ci, którzy za sprawą powieści odkryją jego prawdziwą naturę. Oba przytoczone wcześniej filmy na temat Hakana nie wspominają nawet słowa. Tam obserwujemy go prawie wyłącznie w akcji. Ma on zadanie zabijać, a z ofiar spuszczać krew. Motywy tego działania wyjaśnia książka. Hakan jest niczym szekspirowski Hamlet. Miota się między swoją powinnością, której nienawidzi i niezbyt zdrowymi żądzami. Jego rozdarcie w połączeniu z rozterkami głównych bohaterów powinny stanowić główne spoiwo dramatycznych zdarzeń, zamiast tego stały się jedynie częścią niepotrzebnie rozbudowanej opowieści.
Wbrew obiegowym opiniom, John Lindqvist nie może równać się ze Stephenem Kingiem. Jego pisarski warsztat nie uczynił zadość przedniemu pomysłowi. Pozostał olbrzymi potencjał, który na nasze szczęście został z powodzeniem wykorzystany przez twórców filmowych.