Nie jest źle, gdy film opowiada o napięciu między nastolatkiem a jego ojcem, co można uznać za zasługę reżyserki i Frycza. Powiem nawet, ze jest bardzo dobrze. Ale potem do akcji wkraczają tylko dorośli. Ich wkład jest zaskakująco banalny, że ludzie mimo wszystko mają życie emocjonalne na końcu którego jest odkrycie, że można być matką i ojcem.
Nagradzanie twórców za powtarzanie banałów to bardzo poważny błąd. A najgorzej by było, gdyby pani Piekorz uwierzyła, ze potrafi robic filmy. Jeszcze nie.