pomimo mojego urazu do polskiego kina postanowiłem się przełamać i obejrzeć słynne Pręgi, niewiele czytałem o tym projekcie przed obejrzeniem więc wszystko co widziałem mogło być dla mnie zaskakujące. Film zdecydowanie dzieli się na dwie połowy, z czego pierwsza jest znacznie lepsza, druga przeradza się w łzawy melodramacik, w którym niektóre motywy postępowania bohaterów są dla mnie zupełnie niezrozumiałe, nie potrafię uwierzyć w rzeczywistość uczucia, które rodzi się między głównymi nie przemawia do mnie i jest cholernie naciągane. Ale za to pierwsza część jest świetna, w pierwszej połowie podziwiamy świetną grę aktorską J. Frycza, którego chyba nie doceniałem, w Pręgach pokazał, że ma spore możliwości i co ważniejsze potrafi wcielić je w życie (filmowe of korz). Wątek, w którym ojciec znęca się nad synem i jak jednocześnie zaszczepia w nim zło jest zdecydowanie najbardziej poruszający i najbardziej przemówił do mnie. Od strony technicznej całość stoi na dobrym poziomie, nastrojowe, szare zdjęcia bardzo pasują do treści dzieła podkreślając jego posępny nastrój. Muzyka to z tego co pamiętam to głównie klasyka - i to się chwali. I na koniec pochwalę jeszcze aktorów - obserwujemy pojedynek aktorski Frycz - Żebrowski i chyba jednak bardziej przemówił do mnie Frycz jako surowy ojciec, chociaż drugi z panów był niewiele gorszy, a scena w której opowiada o swoim wnętrzu dziewoi jest poprostu genialna dzięki niemu. I w końcu pokazał, że zasługuje na miano dobrego, polskiego aktora pomimo tego, że często gwiazdorzy i nie pałam do niego jakąś sympatią Podsumowując: film nieco nierówny, pierwsza połowa jest bardzo dobra, druga tylko przyzwoita, ale w dalszym ciągu z dobrym aktorstwem. 7/10