Gdyby twórcy skoncentrowali się tylko i wyłącznie na dzieciństwie głównego bohatera, wówczas nie mam wątpliwości co do tego, że "Pręgi" byłyby niezłym filmem. Wystarczyło tylko trzymać się dzieciństwa, starcia syna z ojcem, a nie kombinować na siłę.
O ile dzieciństwo bohatera porusza, tak życie dorosłe zostało ukazane w sposób maksymalnie sztuczny i wydumany. Po prostu sentymentalny kicz. Scena z lustrem czyli Wojciech = ojciec, to zwieńczenie godne najgorszych, najbardziej tandetnych reżyserów w historii kina. Kpina.
Żebrowski jest nieznośnie manieryczny i wygląda na to że grając w tym filmie, pomylił kino z teatrem. No ale skoro dialogi miał rodem z teatru, to może za bardzo się czepiam? Pozostaje dobry Frycz, ale do tego już każdy zdążył się przyzwyczaić.
"Pręgi" zdają się mówić o ważnych rzeczach, poruszać ważne problemy, ale w tym filmie broni się jedynie dzieciństwo bohatera. Dorosłe życie to bubel, dlatego zaledwie 5 gwiazdek na 10.