Lubię filmy opowiadające o skomplikowanej naturze ludzkiej. Wojtek- 12- letni chłopiec dorasta w erze komunizmu. Jego ojciec stosuje wobec niego poniżające metody wychowawcze - bije chłopca za każde nawet najmniejsze przewinienie. Wojtek nie potrafi sobie z tym poradzić. Jego świat to magnetofon, z którego słucha utworów rockowych - ojciec tego nie akceptuje i dusi w zarodku. Wojtek nie umie znaleźć przyjaciół, zamyka się w sobie i coraz bardziej się izoluje. Jego poranienie jest tak wielkie, że nie umie otworzyć się na dar drugiego człowieka. Film ten jest dla mnie bardzo autentyczny.To prawda, że zranienia powodują izolację - a każdy gest dobroci wobec pokrzywdzonego budzi niechęć i niepokój - w filmie zostało to pokazane w sposób mistrzowski. Gdy fala agresji wobec młodego Wojtka przybiera na sile chłopiec ucieka z domu. Wtedy akcja fabuły przenosi się do miejsca, w którym Wojtek stał się już dojrzałym człowiekiem - ma 30 lat. Widzimy go w roli grotołaza, który dusi w innych wszelkie oznaki słabości i przejmuje w wielu sytuacjach zachowania ojca. Jego świat to zamknięcie, które bohater próbuje zadusić poprzez cynizm, grubiaństwo i pozorną twardość charakteru - tak naprawdę ukrywając w sobie nieporadność. Przez pierwszą część filmu widzimy przede wszystkim ciemne oblicze człowieczeństwa - wyzwiska, bicie i nikczemność i obojętność wobec chłopca. Zresztą - co zasługuje na pochwałę trzeba powiedzieć, że kolory użyte w filmie obrazują jakby ducha tego filmu. Film mówi o trudnościach i moim zdaniem używanie całej palety barw byłoby nieporozumieniem. Cały film jednak to nie tylko sadyzm ojca i smutne wydarzenia. W drugiej odsłonie widzimy już nieco więcej nadziei. Wojciech spotyka bowiem na swojej drodze kobietę, która powoli, małymi kroczkami wyciąga go z izolacji wewnętrznej, rozbija mury wrogości i nieprzebaczenia. Teraz stopniowo Wojciech wychodzi z "ciemności". Dla mnie to film o poszukiwaniu własnej drogi w życiu, o tym jak ważny jest drugi człowiek, gdy już sami nie umiemy sobie pomóc. To film o odwadze,która nie boi się przeciwności, ale idzie do przodu. To film o poszukiwaniu tego co utraciliśmy. Wreszcie o ciemnych zakamarkach duszy: nienawiści, złości, gniewie i nieprzebaczeniu. Moja ocena to 8 gwiazdek