Mathieu ma 18 lat. Jest zamknięty w sobie, osamotniony i przytłoczony życiem rodzinnym. Od października pójdzie na studia, ale teraz ma jeszcze wakacje, które spędza z pogrążoną w depresji matką, nadpobudliwą ciotką oraz siostrą, która przechodzi trudny okres dojrzewania. Wakacje te okażą się dla niego czasem pożegnania z dzieciństwem i wkraczaniem w dorosłe życie. Mathieu spotka bowiem... chłopaka o imieniu Cedrik.

„Presque rien” to niesamowicie melancholijny i piękny film o dojrzewaniu, odnajdywaniu siebie, swojej seksualności oraz godzeniu się z nią. Historię Cedrika i Mathieu poznajemy bardzo powoli, stopniowo, ponieważ film ten ma kilka przenikających się wzajemnie płaszczyzn czasowych. Lifshitz buduje swoją opowieść za pomocą obrazów, ograniczając słowa (cudny język francuski) do minimum. Pokazuje nam na pozór luźne, niezwiązane ze sobą, wyciszone sceny, które nabierają prawdziwego sensu dopiero jako większa całość. Opowiada o pierwszej miłości, o odkrywani siebie, znajdywaniu swojego miejsca na Ziemi oraz o tym, że czasem niewiele może znaczyć dla nas bardzo dużo. Robi to momentami w bardzo dosłowny i bezpośredni sposób - fizyczne zbliżenia bohaterów - ale o dziwo pozostawia bardzo dużo niedomówień, tajemnic, pokazując nam (albo i nie) sytuacje, sceny, których znaczenia musimy się potem sami domyśleć…

Film Lifshitza ma niesamowity klimat. Radość miesza sie tu ze smutkiem, szczęście z tragedią. Muzyki w tym obrazie nie ma prawie wcale. W tle słyszymy jedynie dwie przepiękne piosenki Perry Blake'a - jedną na początku filmu, drugą przy napisach końcowych. Są one jednak tak urokliwe, że wystarczają w zupełności za cały podkład do filmu. Ogromne brawa także dla głównych aktorów - Jeremiego Elkaima i Stephane’a Rideau, którzy w bardzo naturalny i przekonujący sposób odegrali swoich bohaterów.

P.s. Jeżeli ktoś uważa, że przecenione „Brokeback Mountain” było filmem odważnym i poruszającym, to polecam obejrzeć „Presque Rien”