Szekspirowskie „świat to teatr” Cassavetes odwraca na „teatr to świat”. Podobnie zrobił Inarritu w „Birdmanie”. I tu i tu mamy starzejących się aktorów, w których wstępuje dybuk Młodości-Miłości, ich zmora ale i szansa na odrodzenie. Dla obojga teatr jest więzieniem, w którym blask gwiazdorstwa idzie w parze z zatraceniem siebie. Uciekają, błąkają się w wielkim mieście, odlatują – Myrtle w oparach alkoholu, Riggan na skrzydłach delirium. Ale ucieczka to tylko pozór wyzwolenia. Oboje muszą powrócić na scenę, do serca więzienia, czyli własnej duszy, i tam stoczyć walkę o odzyskanie siebie, łamiąc wszystkie reguły teatru, odrzucając napisane wcześniej scenariusze, rujnując scenografię i reżyserię, przekraczając granice życia i i sztuki. Współczesne dzieło Inarritu, dziecko epoki lęku przed głębią, pomaga dostrzec cały blask arcydzieła Cassavetesa i Rowlands.