Przede wszystkim wydaje mi się on mało realny, ponieważ rzadko życie nabiera takiego tępa i zaskakuje nas w tak dziwacznych sytuacjach. Jednak nie chodzi o to czy ma on być realistyczny czy nie. Sama postawa Pippy, jej odnajdywanie siebie poprzez dzieciństwo aż dorosłość jest fascynujące. W sytuacjach gdy zdawało się jej, że wszystko jest ok, że na tym właśnie polega życie szczęśliwego człowieka, nagle pojawia się informacja w naszej głowie, że to już jest koniec tego etapu. Choć w naszych głowach zostają wspomnienia (te złe są dla nas zmorą i męczą nieustannie) to należ ciągle mieć twarz skierowaną przed siebie. Nad oceną się jeszcze zastanawiam, bo muszę przemyśleć kilka technicznych spraw, natomiast od razu trzeba przyznać że Keanu jest tutaj do bani;p