Nakręcona w 2010 roku – jako prezent dla zmarłej żony – „psychoanalityczna komedia” to opowieść czerpiąca w znacznym stopniu z dorobku klasycznej psychoanalizy spod znaku Freuda.

W prologu reżyser żali się i ironizuje. Żali się, że nie zebrano wystarczającego budżetu na pełnoprawny film aktorski. Ironizuje, że animacja stanowi jego kaleką kuzynkę, pozbawioną wartkiej akcji i wybuchów. Na potwierdzenie tych słów, Svankmajer zdejmuje swoją głowę i wrzuca ją do rynsztoka. Urozmaiceniem dla oka, a materiałem do psychoanalizy są zdarzenia, na które tylko animacja może sobie pozwolić. Po ulicach chodzą ludzie z głowami ptaków, pomiędzy otwartymi na oścież oknami przeskakują zwierzęta i meble, a pani z kolektury w celu kupna losów odsyła do kasy kinowej. To zaledwie tło sennych ekspedycji. Zamiast aktorów mamy ich wycięte fotografie. Zamiast płynnego ruchu, konsekwentnie egzekwowaną technikę wycinanek à la Terry Gilliam.

Przeżyć swoje życie (teoria i praktyka) to punkt przełomowy. Podporządkowana wizualnym metaforom narracja odstawiona zostaje na bok, a na powierzchnię wypływa prosta, choć surrealistyczna, historia miłosna. W ten sposób wizja kina jako holistycznego alchemicznego uniwersum widzianego oczami twórcy filmowego zdaje się zataczać krąg. Eksperymentatora z początku swej artystycznej drogi i klasycznego opowiadacza historii ze współczesnego okresu łączy wciąż nieskrępowana surrealistyczna wyobraźnia, która zdaje się nie mieć końca. Nie wiadomo, czy tym właśnie filmem zakończy swą filmową drogę Svankmajer. Pojawiały się informację zarówno o zakończeniu kariery, jak i kolejnym projekcie, jakim miała być adaptacja alegorycznej sztuki dla dzieci braci Karela i Josefa Čapków Obrazki z życia owadów (1921). Premiera planowana była początkowo na 2015 rok, jednak próżno do tej pory znaleźć choćby jej zapowiedź...