Muzyki za dużo? No nie wiem, ale przynajmniej była to świetna muzyka, idealnie oddająca klimat całego filmu. Muzyka to mnie irytowała np. w Lśnieniu ( te ciągłe piski), a tu jest świetna. Niepotrzebne sceny? Szczerze to nie zauważyłem. To jest dramat, a w takich filmach licząsię dialogi, emocje. Trzeba umieć dostrzec głębie tych scen, a nie oglądać ich tak... ogólnikowo.

Też miałam podobne wrażenie oglądając ten film, nie mogłam się jakoś przekonać do sposobu w jaki go nakręcono, chociaż ogólny zamysł mi się podoba. Robin Williams w roli doktora dodał temu filmowi charakteru świątecznej produkcji familijnej... wystarczy zobaczyć na Lot Nad Kukułczym Gniazdem, film o, powiedzmy, dość podobnej tematyce. Tak akcja w szpitalu niczym nie przypomina czegoś takiego i obraz jest moim zdaniem absolutnie doskonały, tutaj baardzo czegoś brakowało.]
A co do muzyki to jak dla mnie ogromny plus, szczególnie za mały kawałek Jimiego Hendriksa :)

troche zle sie okreslime. dla mnie muzyka byla w wielu scenach zbedna. o to mi chodzi. wlasnie ja mam wrecz przeciwni bo muzyka w Lsnienu jest wlasnie mistrzowska i idealnie pasuje do scen w ktorych jest. jesli chodzi o sceny to wlasnie nie moglem sie dopatrzec glebi bo caly film jest plytki . tutaj whiterussian dobrze ze wspomniales o Locie nad kukulczym gniazdem bo tam wlasnie ten film jest zrobiony by mozna go nazwac arcydzielem. tam wszystkie sceny docieraja bardzo gleboko. no i tu jak mowisz brakuje i to bardzo duzo. sa moze dobrze zagrana niektore role ale to nie wystarczy. jest to zrobione jak swiateczna produkcja familijna co jest dla mnie straszne!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

podbijam, muzyki jest zdecydowanie za dużo i jest tandetna. gdyby nie to, dałbym 10. tak czy siak film rewelacyjny i nawet jakby nie było wzruszającej na siłę otoczki to i tak mocno zapadałby w pamięć

Też się zgadzam. Temat głęboki, ale film zajeżdża hollywoodzką reżyserską tandetą - wielki flow i potem wielkie ckliwe bum.
Rola De Niro - niezapomniana! Z tego względu warto obejrzeć. Ten człowiek jest mistrzem - nic dodać, nic ująć ;)

To jest film opowiadający "faktyczny" (w cudzysłowie, bo fabularyzacja ma swoje prawa) przebieg leczenia pacjentów cierpiących na skutki encefalitycznego zapalenia mózgu (encephalitis lethargica epidemic) przy użyciu specyfiku o nazwie l-dopa. Nakręcono go na podstawie książki "Przebudzenia" Olivera Sacksa, neurologa i psychiatry, który w filmie grany jest przez Williamsa. To wstrząsająca książka, będąca opisem poszczególnych przypadków. W owych historiach nie ma nic z "hollywodzkiej reżyserskiej tandety, wielkiego flow i potem ckliwego bum". Na pacjentów postencefalitycznych tak po prostu zadziałała l-dopa - wybudzając ich, przy jednoczesnym nasilaniu skutków ubocznych, wytwarzaniu nowych symptomów i powrotem w stan "snu".

Wiem to wszystko i odnośnie książki i samego zagadnienia z pogranicza neurologii i psychiatrii - akurat pracuję w tym zawodzie. Nie zmienia to sensu mojej wypowiedzi, której najwyraxniej nie zrozumiałaś. Nie kwestionuję tego, że warto opowiedzieć historię odkrycia fenomenu a zarazem skutków ubocznych l-dopy, ani tego że książka jest świetna. Nie podoba mi się wyreżyserowanie tego filmu, bo uważam, że można to było zrobić lepiej. W "Pieknym umyśle" czy w "Pająku" udało się mistrzowsko połączyć fabułę i problem zaburzeń psychicznych, tu - nie.

Być może nie zrozumiałam, bowiem na co dzień nie posługuję się takimi określeniami, jak "ckliwe bum". Być może jest też tak, że nieumiejętnie się wypowiedziałaś.
W każdym razie, skoro znasz problem i książkę, jak możesz podnosić temat dynamiki fabuły filmu i jej (w sensie: fabuły) zakończenia (bo wnioskuję, że bum=koniec?). Żelazna logika!
I - żeby było bardziej merytorycznie - ciekawi mnie, co konkretnie masz reżyserii "Przebudzeń" do zarzucenia?

Ależ to jest "ckliwe bum". Zamiast faktycznie skupić się na pacjentach, na działaniu leku, na ich bólu, cierpieniu i rozterkach, to skupiono się na miłości i zrobili z tego ckliwą bajeczkę. Doktorek zapraszający pielęgniarkę na kawę (po co ten wątek?), doktorek i długie ujęcia na jego zatroskaną twarz, na to, jak patrzy się w okno, na to, jaki jest smutny i rozczarowany (nie jest zły, on jest po prostu smutny, jakby zdążył się już z tym wszystkim pogodzić), wszyscy mówią, jaki to dobry człowiek, on rozważa, czy to prawda itd. O ile jeszcze De Niro zagrał popisowo, to Williams odtwarza swoją rolę ze "Stowarzyszenia umarłych poetów" - ten sam, dobrotliwy facecik. Nad czym się tu zachwycać, skoro potencjał samej historii nie został wykorzystany?

Zgadzam się, podchodziłem do filmu nastawiając się na dobre kino (wysoka pozycja w rankingu fw), a okazało się, że jest niezwykle słaby. Wszystko tu irytuje - ta naiwność i nieprzekonywująca rola głównego bohatera ;/
Ale + za Purple Haze Heńka :D