Film obejrzałam wczoraj. Wg mnie porusza identyczną tematykę do sztuki "Seks dla opornych"
(fantastyczny spektakl oparty na książce Michele Riml; spektakl polecam).
Identyczny temat tzn. problem braku/ złej komunikacji w związku... Co dzieje się, gdy w
codziennym życiu dwoje ludzi zapomina, że o związek i uczucie trzeba dbać. Że powodzenie
prawdziwej, bliskiej więzi zależy od pracy każdego z partnerów każdego dnia, od nieprzerwanego
starania się o siebie. Że w życiu nie można spocząć na laurach we wzajemnym dbaniu o siebie,
zabieganiu o siebie, staraniu się o siebie itp. Że ślub to nie koniec drogi, ale początek.
Zastanawia mnie jednak coraz bardziej wrażenie, jakie mam po seansie filmu. Wrażenie, które
pojawiło się u mnie po obejrzeniu sztuki "Seks dla opornych" a zostało spotęgowane po seansie
filmu. Mianowicie: że to w większości wina kobiety. Kobiety, która rzuca przykrymi słowami na
oślep, bez namysłu i zadaje ból każdą wypowiedzią. Kobiety, która nie jest w stanie zatrzymać się
w swoim zapędzie, w boju o to, kto z dwojga partnerów wygra kłótnię, czyje będzie na wierzchu.
Kobiety, która nie potrafi nabrać dystansu do pewnych spraw. Kobiety, która daje się ponieść
złym emocjom. Kobiety, która musi postawić na swoim. Kobiety, która ciągle wypomina złe
rzeczy.
Czy ktoś ma podobne refleksje?