Pieknie to napisałaś,ja w 95 kiedy powstała pierwsza czesc miałem 16lat i pamiętam jak bardzo marzyłem aby przeżyć coś takiego i o dziwy stało się,spotkałem jak i główny bohater miłość swoiego życia w pociągu,cudowne lata spędzone razem,magiczny okres w moim życiu.Niestety nie miałem tyle szczęścia co Jesse i moia Celine w ostatniej czesci w ostatniej scenie wstaje i odchodzi od stolika.Seria to jest zdecydowanie moją ulubiona Love Story a z bohaterami zżyłem sie emocjonalnie,tym bardzie w sercu zrobiło mi sie ciepło i miło gdy zobaczyłem ze po momencie zawahania Celine zostaje przy stoliku .

Przykro mi, że tak się stało. Ja do mojego pociągu dopiero co wsiadłam, ale mam nadzieję, że ta podróż nigdy się nie skończy, bo chyba nigdy w życiu niczego nie byłam tak pewna jak tego, że właśnie usiadłam koło mojego Jessego i nie mam zamiaru z tego pociągu wysiadać :) Ma nadzieję, że jeszcze Ci się poszczęści. Trzymam kciuki :)

dziekuje bardzo,jestem optymista a tobie życzę wielu wspaniałych lat w jego towarzystwie:)

,,Wszystko zaczyna się od pięknej, romantycznej bajki, która w
realnym życiu raczej nie ma szans, żeby się wydarzyć."
Słucham? Nie widzę przeszkody, aby takie coś mogło zdarzyć się w prawdziwym życiu (przynajmniej jeśli chodzi o samą 1 część). Z resztą, nie wiem czy wiedziałaś, ale pierwszy film jest oparty częściowo na prawdziwym wydarzeniu :)
Mi natomiast w trzeciej części nie podobały mi się ostatnie sceny. Celine zaczęła się zachowywać jak typowa irytująca kobieta, męczyło mnie oglądanie ostatnich scen i jej ponurej twarzy.

Czyli jesteś typowym facetem, który jest zachwycony, dopóki jest "bajka", ale kiedy wkracza szara rzeczywistość i kobieta okazuje się nie być Wenus zrodzoną z morskiej piany, a po prostu człowiekiem, robi się poirytowany i rozdrażniony? Tak przynajmniej wynika z Twojej wypowiedzi, ale oczywiście mogę się mylić.

Nie, po prostu diametralnie się zmieniła porównując 1,2 a 3 część; ze swego [według mnie] unikatowego JA wyszła typowa, nieróżniąca się od innych osoba, która potrafi narzekać i robić problem z niczego (chodzi o ostatnie sceny). Jakoś Jesse potrafił być w porządku do samego końca, a ona nie? Może i był to jej pojedynczy wybryk, ale to wystarczyło, abym ostatnie chwile z tym filmem spędził zirytowany.

Chyba jesteś typowym facetem... zrozumiał bym ten argument "wyszła typowa, nieróżniąca się od innych osoba, która potrafi narzekać i robić problem z niczego" gdybyś ocenił ten film nie wiedząc o istnieniu dwóch poprzednich częściach natomiast jeśli patrzeć na całą trylogię to ta część paradoksalnie jest najlepsza. Pierwsza część mówi o zauroczeniu , druga o przyjaźni natomiast trzecia o związku... czwarta może będzie o miłości. Dlaczego Jess był w porządku do samego końca... na serio pytasz? Bo to Celina nie wytrzymała, i mu w końcu wygarnęła. Dla nie pojętnych to tak wygląda kłótnia. Lecz po takiej kłótni, to i może i faktycznie będzie to ich najlepsza noc.

Mnie sie najbardzie podobala część pierwsza która rzeczywiście jest jak najbardziej urokliwa bajka, druga była mniej bajeczna a bardziej żywiołowa, trochę konfrontacji wprowadziło dużo energii do obrazu. Najbardziej za to zasmuciła mnie część trzecia, sumie sama nie wiem dlaczego. Pewnie dlatego że tak doskonali pokazali że nieważne od jak pięknej bajki zaczyna się związek, to każdy przechodzi przez podobne kryzysy, smutki kompromisy... że ludzie gdzieś zatracają sens i to pierwsze "bajeczne" uczucie i to mnie osobiście strasznie zdołowało.

Już się wypowiadałem na temat tego filmu - pozytywnie. Ciebie zaczepię o to utożsamienie z Celine. Widziałem scenę przy stole w której wszyscy uczestnicy obiadu wydają się mi do bólu miałcy. Takie potwory z koszmaru, które omijałbym z daleka (Celine też taka jest). Ja bardziej cenię w tym filmie, że ludzi do bólu prostackich twórcy „Przed północą” pokazują z sympatią. Gdyby Jessie i Celina potrafili ze sobą zagrać zamiast prowadzić szczere rozmowy o „francuskiej dupie” byliby bardziej ludzcy. Ich prawdziwe nieszczęście zaczęło się w „Przed północą” od pomysłu na „romantyczny” dzień w hotelu, bez dzieci, zresztą pomysłu ich greckich znajomych.