Szkoda, że film jest czarno-biały pod względem postaci. Wszyscy
dzielą się na dobrych i złych. Jeśli ktoś jest tym złym, to do
szpiku kości, na przykład najlepszy piłkarz Leeds, Bremner.
Widać, że reżyser traktuje kibiców jak półgłówków nie
dopuszczając, żeby mieli okazję wysnuć jakiekolwiek wnioski
samodzielnie. Nie czepiam się zgodności z biografią, bo ta jest
zachowana, ale scena godzących się przyjaciół nadaje się do
jakiegoś melodramatu, a nie filmu biograficznego (pomijam fakt,
że obaj zeszli się w Nottingham Forest, w którym Clough i Taylor
święcili największe sukcesy, a nie tuż po odejściu Clougha z
Leeds).
Jako ciekawostkę napiszę tylko, że widać, że Anglicy mają wciąż
mocno za złe porzucenie reprezentacji przez Dona Reviego na
rzecz Emiratów.
Podsumowując, nie poczułem zapachu trawy oglądając ten film
(zapach błota i zapasów w błocie tak). Jeśli chodzi o warsztat
trenera, to jest tu świetnie pokazany. Dlatego wystarczy
pogodzić się z myślą, że jest się półgłówkiem i śmiało można
obejrzeć kawałek dobrego kina o pracy legendarnego angielskiego
managera/trenera.