Niezależnie od tego czego ludzie się spodziewają, film jest prawie dnem. To buńczuczność. Ludzie nie mają możliwości dostania się na Marsa, udają się więc na Arktykę i udają, że to prawie Mars. Niby, że warunki najbardziej podobne. bo ukształtowanie terenu prawie takie samo. Ok, ale gdzie brak powietrza, wody, promieniowanie... Rzeczywiście, podobne. W filmie koleś wsiada na skuter i jedzie 70 km po zapasową część. Aha, oki, na Marsie też by to podobnie rozwiązał? Tu jak coś im się stanie poważnego, przylatuje helikopter i im pomaga. Na Marsie też przyleci?

Film robi ze mnie debila, gdyż wkręca mi, że całkowicie odmienne warunki to całkiem możliwie podobne warunki. To jak wypicie kwasu zamiast wypicia wody i wmawianie, że to podobny test bo przecież i to, i to, to ciało ciekłe. I te ciągłe teksty: na Marsie też będziemy tak jechać. Na Marsie też tak będzie. Na Marsie też to będziemy robić. Nie bójmy się odkrywać Marsa (mistrzostwo, a kto się boi? Jak będzie technologia to ludzie odkryją przecież)

Cały ten projekt przypomina mi jakiegoś dzieciaka, który poszedł na ulotki i udaje wielkiego przedsiębiorcę. Za to "Passage to Mars" dostaje ode mnie pałę. Nie wspominawszy, że film jest przeraźliwie nudny. A nie to że się nie spodziewałem. Niezależnie od moich spodziewajek, jak film jest dobry to myślę sobie "jest dobry, kurdelelebele, walnę dobrą ocenę". A jak jest niedobry to nie walnę. Prosty mechanizm.