jeden z nielicznych ostatnio przeze mnie oglądanych filmów, w którym są prawdziwe dialogi, a nie gadanina. Dobrze ogląda się wnętrza z początku XXw., dobrze ogląda się Cusack'a i Taylor'a, dobrze widzieć (choć w tle), obrazy awangardy z tamtych czasów. A prowadzący galerię nazywał się Rothman, a nie jak w opisie Hoffman. Swoją drogą, Adolf mógł trochę lepiej malować ;)
Pozdrawiam.