"Przysięgły nr 2" to film, który przyciąga uwagę przede wszystkim nazwiskiem Clinta Eastwooda – wybitnego reżysera i aktora, znanego z tworzenia dzieł o głębokim ładunku emocjonalnym i moralnym. Niestety, w tym przypadku nie odnalazłem tej samej intensywności i głębi, które stanowiły znak rozpoznawczy jego wcześniejszych produkcji.

Na pochwałę zasługują solidne aktorstwo oraz przemyślana fabuła, skupiona na procesie sądowym i napięciu związanym z zarzutami, przed którymi stają bohaterowie. Choć poruszane wątki są istotne z perspektywy społecznej i politycznej, filmowi brakuje siły, by w pełni zaangażować widza i wzbudzić głębokie emocje wobec losów postaci. Zalecam unikanie oglądania trailera i czytania opisów przed seansem, ponieważ nawet krótki opis filmu zdradza kluczowe elementy fabuły.

W zestawieniu z bardziej złożonymi i dramatycznymi dziełami Eastwooda, takimi jak Bez przebaczenia czy Gran Torino, Przysięgły nr 2 wypada zbyt stonowanie, momentami wręcz przewidywalnie. Zamiast błyskotliwych dialogów czy poruszających scen, które zapadają w pamięć, film porusza się w bezpiecznych ramach kina sądowego. Brakuje mu charakterystycznego pazura, który uczyniłby go wyjątkowym.

Choć Przysięgły nr 2 to poprawnie zrealizowana produkcja, nie spełniła moich oczekiwań, jakie zazwyczaj oczekuje od filmów wyreżyserowanych przez Clinta Eastwooda. To obraz, który można obejrzeć, ale który szybko ulatuje z pamięci. Warto też tu dodać, że jest to już raczej ostatnie dzieło wyreżyserowane przez legendę kina.